In mijn werkzame leven als bedrijfsleider en productieleider, heb ik heel wat sollicitanten mogen ontvangen. Waarvan een aantal, die door de voorselectieprocedure waren gekomen, mij desondanks toch wisten te verrassen. Meestal vroeg ik tegen het einde van het sollicitatiegesprek wat voor salaris ze voor die functie verwachten. Er was een persoon die noemde het bedrag wat het gemiddelde salaris was voor die functie. "Maar", zei hij er meteen achteraan. "Ik ben flexibel en neem genoegen met een hogere salaris." Ik keek hem aan en schoot in de lach.
"Kent het bedrijf ook flexibele werktijden?" was zijn volgende vraag. "Jazeker", antwoordde ik hem. "Je mag voor negen uur zo vroeg mogelijk beginnen als je wilt en na vijven mag je nog zo lang mogelijk werken als je zelf wilt." Nu schoot de sollicitant in de lach.
Maar ik wist dat hij met zijn cv de functie makkelijk zou aankunnen. Daarom heb ik hem aangenomen voor het maximumsalaris van zijn functieschaal. Gelukkig voldeed hij volledig aan mijn verwachtingen en paste goed in het team.
Een jaar later kwam hij naar mij toe en vroeg aan mij of hij twee dagen vrij kon krijgen. "Morgen begint mijn vrouw met de grote schoonmaak en wil dan het huis opnieuw inrichten en de huiskamer schilderen. Daarom heeft mijn vrouw mij thuis nodig om de spullen te verslepen naar de garage." Nu waren er op dat moment nogal wat zieken, dus ik zei tegen hem "Ik kan je echt niet missen en kan je met geen mogelijkheid twee dagen vrij geven." Tot mijn verbazing kwam er een glimlach op zijn gezicht en hij zei: "Bedankt, ik wist dat ik op je kon rekenen." Blijkbaar had hij geen zin in al die werkzaamheden bij hem thuis en dat gesleep met de meubels.
Eerlijk gezegd heb ik ook wel eens de verkeerde keuze gemaakt door de verkeerde sollicitant aan te nemen, die volgens mij zo zelfstandig en zelfverzekerd overkwam. Maar weet je, de hersenen werken bij sommige mensen heel wonderbaarlijk. Bij alle mensen beginnen de hersenen te werken als ze ‘s morgens opstaan. Maar bij een aantal mensen stoppen de hersenen met werken zodra ze op hun werk zijn. Het zijn natuurlijk wel uitzonderingen, maar helaas ben ik in de loop der jaren tot deze conclusie gekomen.
Zo waren er ook een aantal medewerkers die structureel te laat kwamen. Ondanks herhaalde waarschuwingen kwamen ze toch regelmatig te laat.
Hun collega’s verwachtten dan ook dat zij bij de maandelijkse afdelingsbesprekingen op hun donder zouden krijgen. Daarom heb ik weleens tijdens die afdelingsbesprekingen een mooi ingepakt cadeau meegenomen. Enige nieuwsgierige medewerkers wilden weten voor wie dat cadeau was.
Ik antwoordde toen met luide stem: "Dit is een afscheidscadeau voor degene die de eerstvolgende keer te laat komt op zijn werk." Het werkte, want de eerst volgende maanden kwam er niemand te laat.
Jules Faber