De Sint is weer in het land. Vergeleken met België wel wat laat want daar arriveerde onze goedheiligman al op 2 november. Kasteel Alden Biesen, net over de grens bij Maastricht, maakte er een groots welkom van. Misschien reisde Sint daarna wel door naar Nederland. Die oude man kan razendsnel zijn want afgelopen zaterdag legde zijn pakjesboot aan in de haven van Texel om een uurtje later al weer in Heusden en talloze andere dorpen en steden zich te laten verwelkomen.
Bakkunsten
Lang geleden was ik acht jaar en zat ik bij een lieve juf in de tweede klas. In de aanloop naar 5 december had mijn zus thuis borstplaat gemaakt. Borstplaat, met zo’n knapperig randje aan de buitenkant en zijn suikerzoete zachte binnenkant, staat voor pure nostalgie. Mijn zus leerde mij borstplaat te maken: water, suiker en cacaopoeder. Langzaam laten koken, goed roeren en in één keer uit de pan in de hartjesvorm gieten op het koude granieten aanrecht. Binnen heel korte tijd koelde de borstplaat af en kon ik het metalen hartje losmaken en de borstplaat verder koud laten worden. Kleine hapjes smaakten superlekker maar de borstplaat was dan ook superzoet. Smullen. Het hartje werd in stukjes gebroken zodat alle vier gezinsleden konden proeven van mijn ‘bakkunsten’.
Suikergoed
“Mam, mag ik morgen nog een keer zo’n borstplaat maken en dan meenemen voor de juf?” Mijn moeder vond het een goed idee. De avond van de volgende dag was ik een beetje zenuwachtig want de borstplaat voor de juf mocht natuurlijk niet mislukken. De ingrediënten weer in het steelpannetje, goed roeren en in één keer in het hartje gieten. Wauw, wat zag mijn borstplaat er goed uit. Heel voorzichtig legde ik dit heerlijke suikergoed op een koude plaats. Wat zal de juf opkijken dat ik helemaal zelf borstplaat heb gemaakt en wat zal ze ervan genieten. Maar helaas liep het anders. De volgende ochtend lag mijn suikerhartje niet meer op dezelfde plaats. Nog eens goed kijken. Enkele stukjes lagen er nog. Wie had mijn borstplaat opgegeten? Onze hond Cindy lag heel stil in zijn mandje alsof ze iets te verbergen had. Ik barstte in tranen uit, mijn moeder kwam aangesneld en sloeg haar armen om me heen. “Ach jochie toch, kom maar hoor. Vanavond maken we gewoon een nieuw hartje, speciaal voor jouw juf.”
65 jaar later
En zo kon het gebeuren dat ik niet alleen een heerlijk hart aan de juf kon geven maar ook een heel verhaal kon vertellen. We zijn 65 jaar verder en nog altijd zie ik dat kleine kereltje borstplaat maken.