Mijn tante was bij haar buurvrouw om haar te adviseren hoe ze de overbuurvrouw van haar gewoonte af kon helpen om zomaar binnen komt vallen en daarna bij haar een eeuwigheid te blijven plakken. Op een zeker moment ging de deurbel en stond de overbuurvrouw aan de deur. "Wacht maar even, ik zal wel eens even open doen", zei mijn tante. Mijn tante liep naar de voordeur en liet de overbuurvrouw binnen. "Buurvrouw", zei mijn tante. "Het is die mevrouw van de overkant, die meent dat ze hier woont." De overbuurvrouw kreeg een rood hoofd, draaide zich om en zonder ook maar iets te zeggen, liep ze weg.
Wat mijn tante heeft gezegd, werd niet in dank afgenomen door de buurvrouw. Maar later is ze daar toch op teruggekomen en zei dat de actie van mijn tante heeft geholpen. De overbuurvrouw loopt nu niet meer zomaar binnen, ze vraagt eerst of het uitkomt.
Kijk, dit was nou weer zo’n typische actie van mijn tante, dat is ze ten voeten uit. Zo kreeg ze onlangs voor de tweede keer een aangetekende aanmaning binnen omdat ze het weekblad Libelle al enige tijd niet meer betaald had. In de aangetekende aanmaning stond onderaan de volgende regel. 'Dit is de laatste herinnering die u krijgt'. En wat denk je? Ze stuurde de aanmaning aangetekend weer terug, met een dikke streep onder die regel, met de opmerking: 'Ik hoop het niet, want ik ben pas 81 jaar'. Maar omdat er blijkbaar slecht gecommuniceerd wordt binnen de afdelingen, kreeg mijn tante ondanks dat ze een betalingsachterstand had, kort daarna een telefoontje van een telefonische verkoper. Deze probeerde mijn tante, omdat binnenkort haar abonnement van de Libelle zou aflopen, een verlenging van haar abonnement aan te smeren, met hoge korting. Maar mijn tante wilde van de nogal drammerige verkoper af en zei: "Ik ben al oud, misschien ben ik wel dood voor het einde van het abonnement." Waarop de verkoper zei: "O, maar dat is geen probleem. Dan krijgt u uw geld terug."
Toch is ze daar, ondanks de zeer voordelige aanbieding, niet op in gegaan. Want sinds kort is ze lid geworden van de bibliotheek. Daar fietst ze dan ook regelmatig naartoe. "Twee vliegen in een klap", zei ze. "Ik krijg wat extra lichaamsbeweging en ik kan daar de nieuwste Libelle lezen."
Zo af en toe, leent ze wel eens een boek, dan kijkt ze niet zozeer naar de schrijver die het geschreven heeft, maar meer naar de dikte van het boek.
Bij toeval heeft ze onlangs een briefje van vijf euro in een boek gevonden. Toen ze het boek ging inleveren, zei ze tegen de assistente achter de balie: "Ik heb vijf euro in dit boek gevonden, heb je nog meer boeken van dezelfde schrijver?"
Jules Faber