D’r moes bij Deloitte structuur koome in de selaorisverwerking vur klaante. We hadde zo’n sestig kantoôre in Nederlaand, en bekaant net zoveul selaorispakkette. Om aon dè lòs zaand ’n èènd te maoke hadde ze eên bestaond pakket uitgekooze vur hil Neederlaand. Ik heûrde van colleega-kantoôre die al oover waare, det ’t ’ne raamp was. Duus ikke ’nen bríéf op poôte geschreeve nòr ’t bestuur in Rotterdam: dè Tilburg nie oover zou gaon nòr die nieuwe softwèèr. Ik gaaf aon waorom dè’t pakket nie deugde, en wè dè-t’r wèl in moes zitte om alle klaante góéd van dienst te kanne zijn.
’n Pòr weeke laoter kreeg ik ’n tillefoontje van mijne kantoôrbaos. ‘Kom ies efkes nòr boove.’ (Baoze zitte aalt hoôg.) Ik wier vurgesteld aon ’ne meens van ’t bestuur. Ik schrok en dòcht: Òch m’ne Jizzus, ik krijg op m’n flikker vanweege diejen brutaolen bríéf. Mer neeje, hij was kaaiaordig en vroeg of ik in ’n kemissie wou gòn zitte om vur hil Neederlaand de juiste selaorissoftwèèr uit te kíéze. Ik zeg: ‘Witte’t zeeker? Ik zè naomelijk nogal ’ne gaoperd!’
Mer ik denk dè-tie nie wies wè ’ne gaoperd was. Duus binne de kòrtste keêre reej ik dur hil Neederland, van D’n Helder tot aon Mastricht, om kantoôre te bezúúke. Ik naam de plòtselijke eisen en wense op en stelde ’ne lijst saome. Uiteindelijk hebbe we d’r meej ’n pòr man vur gezùrgd dè-t’r centraol in Neederlaand ’ne gigantische compjoeter wier nirgezet, waor alle kantoôre d’r èège op aonsloote, meej softwèèr waor iedereên meej vuruit kon.
Dè heej jaore góéd gewerkt, totdè Deloitte besloot om de compleete selaorisverwerking te verkoôpe. Duus ging ik op zuuk nòr aander werk. Toevallig vroeg ’t Elizabeth Ziekenhuis in Tilburg ’n hoofd selaoresadministraosie. Es ge kwaam solleciteere moeste oew diploomas meejbrenge, ston-t’r in d’n advertensie. En daor hai ik ’n probleem.
Nao ’t attheneejem hai ik allemaol van die lòsse boekhaauw-en selaoresdiploomas gehòld. D’r waare zowel dag- es aovend-exaomes. Vur de zeekerhed deejde die dan mer allebaai. Dan hadde tweej keêre kaans van slaoge. Omdè ik vur alles slaogde, hai ik uiteindelijk ’ne zooi van die diploomas. Ik von ’t wel leuk om die thuis op m’n werkkaomerke aon de muur te hange. En oons vaoder, al lang gepensjeneerd, vond ’t ok wel leuk om ze in te lijste. Die hai toch niks aanders te dóén. Bùùrman Schellekens was schilder. ‘Hedde gij nie wè glas staon, John? En kande gij daor vur ons vaoder wè plòtjes van snije?’ ‘Ooh jao, ik heb toevallig ’n plòtje staon. Dè ies wel zes millimeeter dik, mer dan witte zeeker dè’t nie brikt. Affijn, oons vaoder al m’n dieplomas ingelijst. ’n Stuk of aacht in totaol, verkeêrsdiplooma meejgereekend. En dè deej-tie op z’n schoenmaokers, duus gelijmd om nooit mir los te krijge!
En daor hadde duus mijn probleem: ze moese wel meej nòr ’t ziekenhuis. Man, man, nie te tille. Aacht van die knaope aachter zes millimeeter glas. Ze moese me helpe om die loôdzwaore attasjeejkòffer op de tòffel vur de kemissieleej te hijse. Die moese zo laache dè ik meej aongenoome wier. Nou waar ik ok wel d’n eênige sollecitaant meej de juiste ervaoring én diploomas die zwaor genoeg waare. Uiteindelijk zè’k ’t tòch nie gòn doen. Mer dè’s wir ’n aander verhaol.
Ferdi Labordus (Baardwijks)