Un paór weke geleje zen we nog ies ’n weekske op vakaantie gewiest. We zate halverwege d’n berg in Fendels. Dè ies erges rond ‘t 3-landen punt Italíë, Zwitserland en Oostenrijk. Vanaf oons pension keekte zo op d’n berglift. Die komt mee geslote gondels vanaf ’t dúrp onder aón d’n berg naór oons en vanaf hier kende mee nun stoeltjeslift naór de top. Nou ja top. Bekaant dan.
In de wijnter kende hier verrekkes skië maar nou zie alles zo gruun es gras. ’t Enige dè gé kant doen ies mee de lift naór bove en truug, of tevoet truug. D’r ies ók un route vur de sleetjes in de wijnter mar die wor nou gebruikt vur de skelters. Man wè kenne die hard naór beneje.
In deze streek ligge ók un paór gletsjers. En daór gaóget ammel over in ’t nieuws. Die gletsjers smelte harder es nun ijsco in de magnetron. Es dè zo deur goi dan iester in 2050 ginnen inne gletsjer meer over in Oostenrijk. Eén van die gletsjers ligt tijnde ’t Kaunertal. ’n Prachtige route deur ongerepte natuur brengt oe tot aón ’t eind waór gé mee zo’n 28 bochten omhoog rijdt tot aón de lift die oe d’n gletsjer op brengt. Alle ijs detter nog ligt wordt zwaór afgeschermt om smelten te veurkome.
We han de heule week prachtig weer op oonze vakaantie. Veul mooier es in Nederland en in de omgeving van Spanje en zuid Italië. We zen zelfs nog verbraand in de zon. De velle hinge dees week aón m’n neus. Ik heb heul de week in korte mouwe shurtjes gelope. Heerlijk.
De mevrouw waór wij logeerde waar eigenlijk un boerin van thuis uit mar daór ies nie veul van over; een moederkoei en un 2-jaórig kalf. Des al wetter nog op d’n alm lúpt. Mar nie lang meer, want dieje zaóterdag kome de koei naór huis. Ze higget ‘r heul de week al over. Nun boer uit de búrt brengt ze mee, maar hoe krijge we men koei en kalf uit dieje kudde. Dè kúmt goed zeg ik. Wij helpe wel efkes mee. Dieje zaóterdag wij al vroeg op pad om te zien hoe alle vee uit de berge kúmt. Urst kwame de pijrde. Die draófde vrolijk de pad af en waór ze linksaf moeste ginge ze rechts. Dè begon al goed. D’n boer die op de pad ston wier zo vurbij gelope. We motte de hekke over d’n pad zette, zeg ik. Dan motte de koei die daólijk kome wel linksaf. Mee nun hoop belgerinkel kwaam de stoet op oons af. Wij aachter de hekke gebleve en mar prabere ze de goeie kaant op te sture. ’t Ging fantastisch. De boerin hai goed opgelet en oons d’r moederkoei en 2-jaórig kalf aóngeweze. Eenmaól in ’t dúrp han we ze rap uit de kudde en zo de stal in. Toen ze goed en wel vast stonne mocht moeders de bel aaf en die hebbe ze toen es dank mar om menne nek gehange. Ach, zeg ik. Ik vijn dè schwón om te kenne kunne helpe. Mooi toch.
Jan Sprangers