Mijn tante had in de keukens twee sneetjesbrood in de broodrooster gedaan om een tosti voor zichzelf te maken, net op het moment dat mijn vrouw en ik op viste kwamen. Omdat we gezellig zaten te buurten, was ze vergeten dat ze sneetjesbrood in de broodrooster had gedaan, met het gevolg dat ze aanbrandden. Op een gegeven ogenblik kwam er een brandlucht de kamer in en er ontstond enige rookontwikkeling waardoor de rookmelder afging.
Tante liep meteen naar de keuken en zette het broodrooster uit, pakte een handdoek en begon er driftig mee naar de rookmelder te wapperen om het alarm af te zetten. Maar ondanks haar gewapper met de handdoek bleef het alarm onvervalst herrie maken.
Ondertussen zette ik snel de ramen en deuren open en liep naar de keuken. Toen ik de keuken binnen liep, riep mijn tante: "Het alarm wil niet uitgaan."
"Waai de rook maar goed weg, dan stopt het alarm vanzelf wel", riep ik. Maar toen ik naar de situatie keek, zag ik dat ze niet de rookmelder maar de extra deurbel stond uit te waaien. Deze had ze in de keuken laten aanbrengen omdat ze de deurbel niet meer zo goed kon horen als ze in de keuken bezig was.
Snel pakte ik de handdoek uit haar handen en waaide de rook bij het alarm weg waardoor het lawaai stopte. Daarna zette ik de ramen en de deuren wagenwijd open, zodat de rook zo snel mogelijk naar buiten kon.
Mijn tante vertelde daarna dat ze de broodrooster van een goede vriendin had gekregen die hem toch nooit gebruikte. Het verbaasde me dat mijn tante de broodrooster had aangenomen, want meestal verzette ze zich tegen moderne keukenapparatuur die het leven makkelijker maken. Ze beweert dat het rustgevend is om de afwas met de hand te doen en het net zo makkelijk is om het brood met een gewoon mes te snijden dan met een elektrisch mes of keukenmachine.
Oké, ik snap dat mensen op leeftijd hun dagelijkse werkzaamheden meestal willen verrichten op de zelfde manier zoals ze het altijd hebben gedaan en dan het liefst met huishoudelijk gereedschap, zonder stekker. Maar toch hebben we haar het afgelopen jaar voor de Kerst verrast met een magnetron. Nadat ze het cadeau had uitgepakt zei ze dat ze het een mooi cadeau vond, maar de magnetron niet zal gebruiken. Ik probeerde haar over te halen om de magnetron toch te gaan gebruiken en zei tegen haar: "Kijk tante, hiermee zijn de chocoladekoekjes die je altijd maakt, volgens je geheim recept, in vier minuten klaar. Is dat niet geweldig?" Weet je wat ze antwoordde: "Dat had ik nu net nodig, een apparaat om mij vlugger dikker te maken. Neem hem maar weer mee."
Inmiddels was de rook verdwenen en ik stond op om onze jassen te gaan halen om afscheid te gaan nemen van mijn tante.
Jules Faber