Verleje week kwamen oons vrouw en ik op ’t idee om op zondagmiddag nog nun keer d’n Duin rond te fietse. Omdè ’t nog zo’n mooi weer waar. Dees jaór hebbe we heul de maónd september al geluk mee ’t weer. En dè ies nie d’n urste keer. September gift dikkijls mooi weer. En daór motte me van geniete. Zo lang ’t nog kan.
En ’n rondje Duin betekend vur oons demme via d’n Haidijk ’t dúrp ronde tot aón d’n Duinweg. En dan rechtsaf naór Giersberge. Op de fietspad langs d’n Duinweg waar al goed te merke dè Jan en alleman op pad was. Of ze nou tevoet ware of op de fiets, ’t leek wel dé alleman op de vlucht was. We moesse mee de fiets constant op de rem en volop slingere tusse de voetpadders deur.
Op ’t terras bij de 3 Linden waar ’t al verrekkes druk. Mar goed demme nog nie aón ’n bakske toe ware. De fietspad naór de Rustende Jaóger noem ik aaltij de Kalverstraót van Drunen. Vur alle meense die bij oons in d’n duin de weg nie kenne. Die wandele op en neer tuusse Giersbergen en de Rustende Jaóger. Deze middag lijkent ’t wel hindernis springe. Constant motte me in de rem vur wandelijrs en tegeliggers die allinnig mar mee d’r eige bezig zen. Ze lette nie half op alle aander verkeer op de fietspad.
Bij de Rustende Jaóger leek ’t wel vur niks. Nie allinnig ’t heule terras zaat vol mar alle muurkes rondom ware ók bezet. Ze wete hier nie meer wè corona was denk, zee oons vrouw. Toen moesse ze ammel 1,5 m afstaand hauwe en in de rij vur ’n afhaól bakske. Des gewiest, zeg ik. Daór wille de miste meense nie aón herinnerd worre. En wij wir verder op oons hindernisbaón rond d’n duin. Via de fietspad naór Bos en Duin en dwars over de zaandvlakte naór de Ketsheuvelse ijsbaón. Wittegij dè de Roestelbergseweg afgeslote ies veur auto’s. Daór zal ’t wel nie druk zen. Alle asfalt iester uit en dè wor ’n fietsstraót. Dan hemme nou de kaans om midden op straót te fietse. Mar ók bij de Roestelberg vinge we bot. D’r ston ’n rij van nun meter of tien vur ’t poortje te waachte op ’n leeg taófeltje. Daór goi ik nie in staón, zeg ik. Kom, we fietse verder.
Uiteindelijk vonde we ’n adres dichter bij huis waór we dan toch op ’n bakske konne. Mar nie op ’t gemakske. Ók hier zaat heul ’t terras vol en ik zaag hoe ’t perseneel op d’r taandvlees liep om alle man van ’n bakske te vurzien. Wij han oons bakske al lang op en ik woi onderhaand op huis aón. Laóte we mar aón de bar betaóle, dè lekt me vlugger gaón. Ik naór de bar mee oons taófelnummer goed in munne kop geprent. Mar ók daór han ze gin tijd veur men. Gé kent hier nie betaóle. Gaó mar truug naór oew toffeltje en waachte tot ‘r iemand komt. Dè denk nie, zeg ik. Es gullie gin geld wild dan goi ik zo wel naór huis. Ik liep truug naór buite en d’n urste de beste ober liet ik pótje lappe. Hij keek veul lillijker es dettie d’r uitzaag mar afrekene wottie wel. ’t Ies toch wè. ’t Kost veul moeite om eerlijk te kunne zen.
Jan Sprangers