In Pelt, net over de grens bij Lommel heb ik vriende vur ’t leve opgedaón. Dè zal nou zo’n kleine twintig jaór geleje zen. Ik heb toen mee heul die familie de Tour Ultime gereje. Un wielerwedstrijd over ruim vierduizend kilometer nonstop. Ik en hullie vaóder ware coach en wij reje om burte op de volgwaóge. Wè gé dan ammel mee maókt, daór kan ik un boek over schrijve. En daórom zen dè vriende vur ’t leve geworre.
D’r waar wir nun kleine gebore en dan motte me op de koffie. Vur ik in Pelt waar stond munnen auto haóst droog. Dè haj ik expres gedaón want de benzine ies in Bels veul goeiekoper es bij oons. Toen ik ‘m wir strotte vol haj stapte ik de winkel binne om af te rekene. Mee de pinpas natuurlijk. Dè ies hendig. Nou hendig? Tot ik op ’t scherm m’n pincode in moes tikke. Bij oons in Holland gaón de cijfers op ’t scherm van 1-2-3. Daóronder 4-5-6. Dan wir 7-8-9 en onderaón ‘n 0. In Bels nie. Daór staón alle cijfers kriskras deur mekaór. Ik wies nie wè ik zaag. Ies ie kapot, vroeg ik aón de pompbediende. Awel, nee. Zeker nie. Bij oons worre de cijfers bij elke pin transactie deur mekaór gehusseld zodè gé goed op mot lette. Dè ies veur uw veiligheid.
En dan denke wij Hollanders dè die Belge stom zen. Wij zen veul stommer es oonze Vlaómse vriende. ’t Waar mar goed dè ik nun bril op zak haj want aanders kwaam dè nie goed mee betaóle. Afijn, wij mee ’n geruust hart op kraómvisite. ’t Waar nogal efkes geleje dè we ze gezien han, dus we kwame tijd tekort om bij te buurte want we han nog ’n afspraók in Hasselt.
Ties bekaant nun rijgte weg naór Hasselt mar toch gauw al zo’n veertig minute rije. ’t Ies aaltij efkes zuuke om erges te parkere want ’t kan verrekkes druk zen in Hasselt. We liepe op ’t gemakske ’t centrum in tot we opgehauwe wiere deur nun sjampetter. Hij floot driftig op z’n flútje en dreef al ’t winkelend publiek naór inne kaant. Ik bleef ruustig en liep op ‘m aaf om te vraóge wetter aón de haand waar. Awel, zee de sjampetter. D’r ies n’n stads ambulancier onderweg en daór maóke we plaóts veur, want ’t ies nogal spoed. Efkes laóter keek ik m’n oge uit. D’r kome twee broeders van d’n spoed op één fiets d’n hoek van de straót om zijle. De vurste trapte d’r stevig op los en schreeuwde hardop. Taatu. Taatu. Taatu. En d’n broeder achterop stond rijgt op d’n pakkendraóger en draaide volop mee zunne kop in de ronte, terwijl hij hardop riep. Blauw. Blauw. Blauw.
Ties hier toch gin carneval, vroek ik aón de sjampetter. Amai, pur qua wel dan, was z’n reactie. Nee, mar ’t ies zo druk in het centrum dè ambulanciers sneller op de velo deur ’t centrum kunnen dan mee de camionette.
Jan Sprangers