Verleje week moes ik vur ’n botschap naór de apotheek. ’t Ies al nun puuzel op zicht es gé daór aón dè scherm ’n nummerke mot trekke. Komt u voor een doktersrecept. Nee, mompel ik hardop. Komt u voor een eerste uitgave medicijnen. Nee, roep ik vur de twidde keer. Komt u voor losse verkoop. Nee, zeg ik. Ók nie. Komt u voor een herhaalrecept. Ja, roep ik hard deur hil de tent. Alleman keek aachterom.
Oons vrouw haj gezeet dè ik ók meteen langs de huisarts moes lope veur ’n afspraók, want ze ment dè ik tegesworrig steeds slechter heur. Ik de trap op naór bove en naór de balie van de assistente. Ze schoof vriendelijk ’t raómke ope en vroeg wè ik kwaam doen. Ik wil ’n afspraók mee d’n dokter, zeg ik. Want volgens oons vrouw heur ik nogal slecht. Sorry meneer, zee ze vriendelijk. Ik mag hier geen afspraak met u maken vanwege de praaivesie. Ik moes ‘r efkes over naó denke. Ik mot gin praai, zeg ik. Overdag stinkte d’r van uit oewen bek en ’s naachts staón alle laókes bol van ’t toete. Mar ik wil wel ’n afspraók. Sorry meneer, bleef ze vriendelijk, daarvoor moet u bellen tussen 08.00 en 10.00 uur of via internet zelf een afspraak plannen. Munne kop wier steeds rooier en m’n geduld waar tijnde. Dus es ik nou naór buite loop en bekaant dood neerval nimdegij de telefoon nie op, vraóg ik stotterend. Jawel zee de jongedame. Dan kiest u in het menu voor spoed en dan neem ik meteen op. Des goed, zeg ik. Dan doe ik dè wel.
Eenmaól buite op straót wou ik gelijk truug belle mar ik denk, laót ik nou de wijste zen van oons baaie en mijrrige belle. Of kijke dè ik op internet gevonde krijg hoe ik zelf ’n afspraók kan maóke. Toen ik ’n paór daóg laóter bij d’n dokter binne liep keek ik verrekkes lillijk. Dè dee ik expres. Wè iest Jan, hedde kiespijn, vroeg d’n dokter. Dan zedde hier verkeerd en kande beter meteen naór de tandarts rije. Nee, zeg ik. Gé mot tegesworrig de grootste moeite doen om hier nun voet tuusse de deur te krijge. En mar hope dettie nie te hard dicht slaót want zitte nog mee nun zere poot ook.
Wè ik kwaam doen? Nou dokter, dè zal ik oe zegge. Volgens oons vrouw heur ik tegesworrig steeds slechter. En ik zie veul meense van mijne leeftijd rond lope mee geheur apperaóte. Ies dè ók nie iets vur men? Nou, zee d’n dokter. Daór zij ik gauw klaór mee. Gaó mar naór de urste de beste gehoor kliniek. Die kenne jou zorgvuldig teste en kijke wè gé noddig het. Daór hedde van men geen goedkeuring veur noddig. Ties mar goed dettie munne bloeddruk op dè moment nie gemete hee, want die ging inmiddels deur ’t plafond.
Afijn, ik naór de geheur apperaóte boer. Kende gullie men ies goed teste en kijke of ik ’n geheur apperaót noddig heb. En wè dè gaót koste, want daór heur ik de meest wilde verhaóle over. De meneer die men hielp vertelde dè de test ’n kwartierke duurt. Of ik efkes wou waachte dan konne ze me meteen helpe.
’n Vriendelijke jongedame begont ‘r aón mar nou ’n kwartier waar ze nog nie halverwege. Ik snap ‘r niks van zee ze. Alle verschillende tonen die gé normaól moet kunne heure die heurdegij ók. Ik meet niks vrimds. Laóte we ies ’n gewoon gesprek aón gaón. Dan prabeer ik van alles uit. ’t Eind van ’t liedje waar dè ze mee ’n duidelijke conclusie kwaam. U bent Oost Indisch doof meneer. Gij heurt allinnig wè gé gijre heurt. Daór bestaón gin geheur apperaóte veur.
Jan Sprangers