Ik zij ginne autofreak. Nooit gewiest ók. Ik wil wel nun goeie betrouwbaóren auto rije. Mar of dè nou nun Duitser, nun Japanner, nun Italiaón of nun Chinees ies. ’t Maókt men niks uit. En nun Mercedes hoef ik zowieso nie. Die ies men te duur. Es ik nun Mercedes wil rije, bel ik wel nun taxi. Of misschien straks vur m’n leste reis. Mar daór zal ik dan zelf weinig mir van mee krijge, zij ik bang.
Nee, ik zij blij mee munnen eigenste auto. Gewoon op benzine, want nun elektrische ies men te duur. Rondom huis zou ’t misschien hendig zen en goeiekoop, mar vur op vakaantie verder weg ies ’t al niks wijrd. Wel nun hogere instap en nun goeie veilige auto. Ik zij dik tevreje.
Nou wier ik vandeweek uitgenodigd deur ’n stel van die krasse knarre van de sportschool. Ze won mee de cabrio op visite bij nun ouwe maót die verleje jaór verhuisd ies naór Limburg. Ik snap nie wettie daór te zuuke hee want de omgeving ies nerges zo mooi es bij oons in Drunen. Wij kenne volop deur de bosse, mar ók langs de Maós en Waól op fietse. En van terras naór terras es gé dè zot wille.
Om 13.00 uur stopte ze veur men deur. Twee zaatte dur al aachterin gepropt, dus ik haj geluk. Ik mocht naóst d’n daklooze zelf zitte. Veur in de cabrio over de grote weg naór Noord Limburg. Normaól rijde dan op oew gemak binnendeur en geniete van de omgeving. Mar nou nie. Dan zen we veul te lang onderweg Jan. En gé wilt vandaóg toch nog truug ók.
Ik waar goed veurbereid en zette m’n pet op. Tegen de felle zon op munne kop. Daór heb ik jaóre geleje al leergeld veur betaóld op Gran Canaria. Binnen n’n dag de kop vuurrood en rap op zuuk naór ’n pet of hoedje. De twee verstekelinge aachterin han inmiddels ók al de pet op, net es de chauffeur. Zo gauw we Drunen uit reje de grote weg op richting Den Bosch waaide die twee aachterin bekaant weg. Mee baai haand moesse ze d’r petje vast hauwe.
Eén van de twee waógde ’t er op om nog tegen oons te praóte mar toen bekaant z’n kunstbegit uit waaide, hief ie mee stil. Hij hee hul de reis zunne mond nie meer ope gedaón. D’n aandere zette zunne kraóg omhoog om dettie bang was dettie mee n’n stijve nek in Limburg aón zou kome. Wij veurin merkte d’r niks van en zaatte ruustig te buurte.
Toen we op oons bestemming aón kwaame naó 1,5 uur ware die twee verstekelinge ’t rap eens. Niks wijrd, zonne dakloze’n auto. Es gé gin pet op moet tegen de zon dan zitte mee al oew haór in d’n oorlog. Es gé oewe mond nie hauwt kende thuis mee op pad veur ’n nieuw gebit. En es gé nie oplet dan waait oew bovelip veur oew oge en ziede onderweg niks mir. Kan dè dak ók dicht en de airco aón? Dan kunne we straks tenminste ruustig op huis aón.
Jan Sprangers