Vandeweek ware oons vrouw en ik wir ies op pad vur ’n mooi wandeling. Nou kande bij oons in de buurt fantastich wandele mar in de zomerdag wille we ók wel ies ergens aanders op uit. ’n Eindje van de deur hedde ók prachtige omgevinge om te wandele. Wè denkte van de Campina haai. Van alle kaante bereikbaór en perfecte parkeerplekke. Wij rije vaók richting Lennisheuvel en daór hedde op verschillende plekke prachtige routes om te wandele. Sommigte ók heul geschikt veur nun rolstoel of keinderwaóge. Zelf lope we dikkijls ’n route langs de Beerze. Die meandert prachtig deur ’t landschap en gé ziet overal de prachtige drinkplekke waór de koei op af kome.
Mar wè denkte van ’t natuurgebied Huis ter Heide bij De Moer. Daór lupte temidde van volop ruwharige koei die alle jaóre ók veul kalfkes hebbe lope. Ge wandelt om ’t Leikeven heen en kijkt uit over de vlakte. Dè verveelt gin moment. Mar aaltij op zuuk naór ’n aander plek veur ’n goei bakske aachteraf. Op ’t gemakske. Zo kwame we uit op ’n groot boere terras mee n’n speultuin vur de kiendjes. Gé kont goed merke dè al veul papa’s en mama’s wir aón ’t werk zen want d’r zaatte veul opa’s en oma’s mee klein grut. D’r scharrelde wè kiepe onder de taófels deur, op zuuk naór wè kruimels van ’n koekske of appeltaart. Gé moest uit kijke om nie te verschiete ester un kiepke tegen oew been aón liep.
D’r waar ók un prachtig hok getimmerd vur ’n stuk of drie geite die mar wè nieuwsgierig aón d’n draód stonne. Ók zij han wel zin in koekskes en appeltaart. Ik zij nie d’n broerste en braak m’n Meriekoekske in stukke dèk bij de koffie gekrege hai. Eén stukske verkruimele vur de kiepe. De aander stukskes vur iedere geit één. Tot ‘r twee kiendjes nieuwsgierig kwame kijke. Kiendjes uit de stad denk, want ze han nog nooit nun geit van dichtbij gezien. Ze vroege aón men wè dè veur beeste ware. Dè zen heummel gin beeste, zeg ik. Hedde gullie nie gezien wetter ammel op de grond ligt. Mee toen ik ’t aónwees draaide inne geit zun eige om en drukte z’n kont tege de gaós. Gé zaagt goed hoe z’n derde oog ope ging en ‘r ’n haandvol keutels uit perste. Deur de gaós op de grond, vlak veur m’n neus. De kiendjes keke d’r mar dun bij mar ik hai ze mee te pakke. Dè ies nun dropjes automaót, zeg ik. Daór hoef gin geld in mar alle kere es gé tege ‘m praót draait ie z’n eige om en dan kredde ’n haandvol dropjes. Gé moet ze allinnig nie urst op de grond laóte valle want dan worre ze vies.
Jan Sprangers