Verleje week waar ik wir ies aón de wandel. En es gé dan goed rond kekt ziede van alles gebeure. Es gé tenminste goed uit oew doppe kekt. Ik liep langs de ringweg en haj al wel drie kere ’n paór grote opleggers zien passere. N’n Bulgaór, n’n Roemeen en nun Litouwer. Bij d’n derde ronde stopte ze en op mijn wenke stapte ze uit. Wè zedde toch ammel rondjes aón ’t rije, zeg ik. ’t Ies hier gin kermis. Nou praót nun Bulgaór gin Roemeens en nun Litouwer gin Bulgaórs. En van Engels of Dúts gave ze zowieso al nie thuis.
Gelukkig haj ik m’n telefoon bij. Ik aón ’t goochele naór nun vertaól site. 'Futbolno igrishte', riep d’n Bulgaór steeds. 'No, no', zee d’n Roemeen, 'Teren de fotbal'. Ik keek de Litouwer aón en die begon ók te roepe. 'Futbolo aikštė!' Ik begreep ´r uit dè ze naór ´t voetballe won, mar ´t seizoen ies nog nie begonne. ´t ies hier nog vakaantie. D‘n Bulgaór leek me de slimste van ´t stel en mee m‘n vertaól app vroeg ik naór z‘n vracht papiere.
Ze bleke alle drie ruim dertig ton sandilit aón boord te hebbe. Sandilit, rechtstreeks uit Oostenrijk. Uit de buurt van Kitsbühel. Ik wir aón ´t goochele wè sandilit eigenlijk ies en waór ´t vur dient. Wè blijkt. Sandilit wordt gebruikt voor de remineralisatie van bodems. Het silicium zorgt ervoor dè plaante sterker en minder vatbaór veur ziektes en plaóge worre. Diabaszand ontstaót bij vulkaanuitbarstinge. Hierdeur ies sandilit ook rijk aón sporenelemente.
Toen wies ik genoeg. Toen ik vandemeirrige aón ´t end van de Torenstraót liep stond daór nun aónnemer druk te belle en te klasjenere dè ze op honderd ton zaand stonne te wochte. Speciaól zaand om bij de Pessert in ´t bos uit te strooie. Ik snapte toen nie over wè vur sort zaand ´t ging mar nou viel ´t kwartje. En ik haj nie eens geld op zak.
Via m´n app vroeg ik of ik mee mocht rije om de weg te wijze. Gé mot bij FC Drunen zen, zeg ik. Daór staón ze al d‘n hullen dag op jullie te waachte. Mee toen we de kruising bij de Hoge Schijf naóderde hing ik al aón de claxon. D‘n aónnemer schrok wakker en waar mar wè blij dè ik ze op weg geholpe haj. Ach zeg ik. Ik zij zelf òk vrijwilliger bij natuurmonumente en es ik iemand kan helpe dan doe ik dè gijre. Al ies ´t mar naór de nondeju.
Nieuwgierig es ik zij vroeg ik of ik de urste vraacht mee mocht rije. D‘r wier nun zak of vijf over gelaóje op ´n platte kar aachter n‘n dikke trekker en wij d‘n duin in. Bij de Pessert han ze vleje jaór heul de vlakte kaól gezet en daór moes nou dè sandilit op om d‘n bojem te verbetere.
Ik ston op ´t gemak te kijke hoe de urste zakke uitgestrood wiere tot ´r ´n paór nieuwsgierige wandelijrs bij me kwame staón. Wé zedde gullie hier aón ´t strooie. Ziede dè nie, zeg ik. Dè ies speciaól poeier tege de olifaante. ´t vrouwke kik me aón of ze waóter zaag braande. D‘r zitte hier toch hummel gin olifaante. Ik knipoogde nun keer tege dè vrouwke. Goei spul hè mevrouw.
Jan Sprangers