Afgelope weekend ies bij oons de vakaantie losgebarste. De leste week ware we druk mee afscheid van de school vur oons oudste kleindochter. Ók zij goi nou naór de grote school. En ik zij naór ’t circus gewiest van de basisschool bij oons jongste. Allemaól om ’t afgelope schooljaór af te sluite. En nou ies ’t stil. De schoolplijne zen leeg. De boeke zen toe.
De papa’s hebbe afgelope week de sleurhutte of campers wir teveurschijn gehaóld. Sommigte nog nun vouwwaóge of ’n tent. Alles poetse en in ruime vur de reis naór ik weet nie waór. Wè ik vrimd vijn ies dè ik ók veul dakkoffers zie. Bij oonze buurman nie aanders. Nimdegij oew schoonmoeder mee op vakaantie, vroeg ik ‘m nog, terwijl ik zachtjes op die koffer tikte. Wel op tijd stoppe zodè ze nun keer kan plasse war. En op tijd vers waóter mee geve.
’t Ergste vijn ik de uittocht vur degene die motte gaón vliege. Degene die binne Europa blijve motte mirstal bij naacht en ontij al op ’t vliegveld zen. De grote reisorganisaóties betaóle gin dure starttijde overdag. En diegene die buiten Europa gaón motte minimaól drie uurkes veuraf zich al meldde. Dan goi ik toch liever naór drie uurkes veuraf mee de carnaval.
Destemeer ik ‘r over heur, desteminder zin heb ik ‘r in. Laót men mar thuis. Zeker nou in het hoogseizoen. Trouwes, we kanne nie eens van huis want oonze vakaantiehond iester wir. Die ies ók blij dettie nie mee op de vlucht hoeft. Hij wies nie hoe rap hij uit d’n auto moes springe toen ie bij oons afgezet wier.
Waórom zen al die meense mee op de vlucht, zo gauw es de vakaantie begint. Sommigte rije op vrijdagmiddag al weg en sture heul de naacht deur. Om mar zo snel mogelijk op de bestemming te zen. En dè ge dan foute gaót maóke lee hendig op de loer.
Zo lees ik in de kraant detter inne pas naó 280 km aachter komt dè z’n vrouw nie meer aón boord ies. Zou hij ze ók in de dakkoffer gestoke hebbe? Afijn, hij belle mee de lokaóle pliesie. Mar hij wies nie krek mir waórtie onderweges precies gestopt waar. Ze han ’n korte pauze gehad op ’n parkeerplaóts, mar welke? Gelukkig kon de pliesie d’r telefoon uitpijle om ‘r te vijne. Ze waar om vier uur ’s naachts aachtergelaóte en daór mar blijve zitte. Dè betekende wel dè pa 280 km trúúg moes om d’r op te haóle. Ik haj dè gezicht wei ies wille zien toen ze wir in kon stappe. Es ik dè zo lees dan vraóg ik me wel aaf of ze saóme nog nun gezellige vakaantie tegemoet zien.
Jan Sprangers