Ik zij nou eenmaól nun blije. Daór kan ik weinig aón veraandere. Ik heb m’n eige nie gemaókt. Zo gauw es ik ’s meirriges munne urste grote teen buite bed steek, loop ik al te zinge deur ’t huis. Oons vrouw hitter nie zoveul moeite mee. Ze ies nie aanders gewent. Es ik mar nie al te hardop zing, zo detter de bure gin laast van hebbe.
Verleje week zen we op ’t gemak ies un weekske op vakaantie gewiest.. Naór oons vaaste plekske in het Bayerische Wald. Tegen de Bohemen aón. We kome daór al meer es dertig jaór bij meense thuis en ze zien oons nog aaltij gijre kome. Gé kent daór eindeloos wandele deur prachtige bosse van dúrp naór dúrp. En mee ’n gastekaórt graótis mee de Bayerwald trein en de Igel bus. Nou, es ’t vurniks ies dan zijn wij Hollanders d’r bij. Dè snapte wel.
Alle daóg al vroeg op pad om te gaón wandele in de omgeving of naór ’n vrij toegankelijk dierenpark. Niks entree. Ze hebbe daór dierenparken aón geleed in de vrije natuur die vur alleman graótis toegankelijk zen. Ge kent daór urelang rond wandele en op ’n ruustig plekske ’n bakske vatte. Op ’t gemakske. Eén van de daóg vurrige week ware we in zo’n park.
In de trein ‘r naórtoe han we goed opgelet waór we d’r uit moesse mar dieje trein stopt nie van eiges, net es bij oons. D’r wier omgeroepe dè es gé op dè station ‘r uit wilt dè ge op d’n stopknop moet drukke. De Haltewünschtaste. En gé maagt in d’n trein nie mee de chauffeur praóte. De Triebfahrzeugführer. Ik braak munne nek bekaant over al die moeilijke woorde.
Afijn, we kwaame in ’t park aón. Alles prachtig bewegwijzerd en overal onderweg hendige WC’s. En op de routebordjes ston precies welke diere we ammel tege kwaame. Zo stonne we ineens oog in oog mee nun lynx. Dè noeme ze hier n’n luchs. Ik liep mee al wir te zinge. ’t Peerd van ome luchs ies dood, luchs ies dood. 't Peerd van ome luchs ies dood. Hartstikke dood.
’n Eind verderop kwaame we bij de wolve. Un heul verhaól over hoe honde afstamme van de wolve en hoe die zich over Europa hebbe verspreid vanaf Rusland en Polen via Duitsland tot bij oons. Mar vandaóg ginne wolf gezien. Ik denk dè se nun vrije dag hebbe vandaóg, zee ik tegen oons vrouw. Trouwens, wieste gij dè nun hond in Duitsland belt, en nie blaft. Mee wietie belt wierter nie bij verteld.
Toen nog efkes langs de bevers. Nun grote hoop hout opgestaópeld en wir ’n heul verhaól. Hier sind die Biber. D’r zwomter inne op z’n gemak rond en keek om toen ik ‘m riep. Ik denk dettie Justin hiet, zeg ik tegen oons vrouw. Justin, keek ze me vraógend aón. Ja, zeg ik. Biber. Justin Biber. Afijn, ze zaagter de lol wel van in en wij op pad naór ’n grote kooi. Daór zou nun Uhu moeten zitte.
Linksboven op nun tak zaatie. N’n grote donkeren uil mee ’n paór oge die dwars dur oe hinne kijke. Hij draaide zunne kop bekaant hummel rond en woi oons nie kenne toen oons vrouw ’t verhaól van d’n Uhu hardop ston te leze. Wittegij zeg ik, dè ze in Nederlaand ’n liedje hebbe gemaókt over d’n Uhu. Oons vrouw keek me net of ze ’t in Keule heurde dondere. En daór zate me toch wijtzat vandaón. Wè hedde nou wir? Ik begon mee hardop te zinge. Uhu Uhu-rend hard kwaame zie daór aón gescheurd. Uhu Uhu-rend hard, want zie hadde van de motorcross geheurd.
Jan Sprangers