Vier vrienden zijn in het jaar 2000 op het festival Roskilde in Denemarken. Eén van hen is Frank Nouwens uit Heesbeen. Tijdens het optreden van zijn favoriete band Pearl Jam staat Frank vlakbij het podium. Het is druk op die plek want iedereen wil de muziek, het optreden, de sfeer van dichtbij meemaken. Er wordt geduwd, getrokken, gevochten om zuurstof. Frank raakt zijn vrienden in het gedrang kwijt. Hij staat muurvast, kan geen kant op.
Door Henk Poelakker
Doodgedrukt
Met name lichtgewicht bezoekers kunnen uit de mensenmassa getild worden. Ze laten zich optillen en het publiek ondersteunt hen en brengt de jongeren als het ware over de hoofden van de fans heen naar een veilige plaats: crowdsurfen. Wat er precies mis is gegaan, weten we niet. Feit is dat één van zijn vrienden buiten bewustzijn is geraakt door de enorme drukte en het gebrek aan zuurstof. Duizenden staan te dringen en raken in paniek. Het lukt de organisatie niet om de menigte bestaande uit zeker 75.000 toeschouwers uit elkaar te krijgen. De vriend wordt wakker als iemand hem een beker water in het gezicht gooit. Er is enige ruimte ontstaan, vriend Mark klimt snel over een hek en kan zich in veiligheid brengen. Van Frank geen spoor. Veel bezoekers gingen crowdsurfen; deed Frank dat ook? Wellicht is hij gevallen en vielen anderen op hem, vergeefs heeft hij gezocht naar een uitweg. Achteraf lijkt hij doodgedrukt. De overige drie vrienden blijven zoeken maar vinden geen Frank, tot diep in de nacht speuren ze voort. Als de politie de volgende ochtend bij de ouders van Frank aanbelt, dat is 30 juni aanstaande precies 25 jaar geleden, om het afschuwelijke nieuws te vertellen, weten de drie jongens nog van niets. Een telefoon gaat, een vriendin uit Denemarken belt en vertelt dat Frank dood is. De verslagenheid is groot, de tranen vloeien rijkelijk. Dit kan niet waar zijn. De altijd vrolijke en initiatiefrijke Frank is dood, het is niet te bevatten. Op 8 juli 2000 wordt hij begraven. De vrienden hebben die dag een grote rol in de organisatie. Muziek van Pearl Jam wordt gedraaid, zijn schoonzusje zingt een nummer van Krezip, mooie woorden worden gesproken, mensen zoeken steun bij elkaar, een heel diep tranendal. Later zou blijken dat er in totaal negen jonge mensen zijn omgekomen. Een week later halen de ouders van Frank zijn diploma op bij de HAS in Den Bosch. Een surrealistische uitreiking.
Frank te midden van zijn ouders.
Wie was Frank?
In het gezin Nouwens waren al drie dochters en vader Frans sprong in 1976 een gat in de lucht toen het vierde kind een zoon bleek. Baby Frank was zeer welkom. Het manneke groeide op in een liefdevol gezin waar hard gewerkt werd. Vader runde het bedrijf dat bestond uit het fokken van vee van het ras Blonde d’Aquitaine. Op school ging het goed, hoewel? Frank was ook met een zes tevreden. Kort voor zijn overlijden slaagde hij voor de Hogere Agrarische School in Den Bosch. Frank was bijna altijd goed gemutst hoewel hij ook weleens uit zijn slof kon schieten aldus zijn zussen. Muziek speelde een hele belangrijke rol in zijn leven. Als groot fan van de rockband Pearl Jam wilde hij als 23-jarige naar een optreden op festival Roskilde in Denemarken. Moeder Nouwens weet nog dat ze Frank op het hart drukte om vooral voorzichtig te zijn. “Ach moeder, maak je niet ongerust en bovenal is Denemarken een veilig land.”
Nederlands elftal
In het gesprek dat we voeren op een zonnige zomerochtend in Heesbeen, laat moeder de talloze plakboeken zien. Alles heeft ze sinds de dood van haar zoon bijgehouden: brieven, condoleancekaarten, krantenartikelen, foto’s enz. “Ach, wat hield onze Frank van muziek, van lekker eten, van uitgaan.” Kathy: “Frank en ik waren nog thuis terwijl onze twee oudere zussen al uitgevlogen waren. Hij en ik waren een twee-eenheid, we deelden de liefde voor muziek, schreven elkaar zelfs gedichten. Een week vóór zijn overlijden zijn papa, mama, Frank en ik naar een voetbalwedstrijd geweest van het Nederlands Elftal in de Kuip. We zongen uit volle borst: You’ll never walk alone, niet wetend dat we kort daarna hem met velen ten grave moesten dragen.”
De ouders van Frank nu.
Hoe verder?
Je vraagt je af hoe mensen na zo’n vreselijk drama nog verder kunnen én willen leven. Vader Nouwens: “We hadden geen keuze. De stal stond vol met koeien die gevoerd en verzorgd moesten worden. Het werk en dus het leven ging voort.” Zussen van Frank vullen aan: “Vanaf het overlijden zijn we als gezin meer bij elkaar gaan zitten. Die familiewarmte deed (en doet) ons allen goed. Ook het feit dat er al kleinkinderen waren, zorgde voor een lach en een traan. Heel belangrijk: we realiseerden ons dat we altijd bij elkaar terecht konden, onze ouders waren (en zijn) voor ons 24/7 bereikbaar. Die rouwperiode zorgde ervoor dat we nog meer beseften hoe kwetsbaar we als mens zijn.” Vader en moeder vallen in: “We wilden pertinent niet terechtkomen in de slachtofferrol. Frank was er niet meer maar laten we vaststellen dat we nog altijd drie prachtige dochters hebben.”
Misschien wel het belangrijkste puzzelstukje in die fase was een veelzeggende brief die Frank jaren vóór het fatale ongeluk schreef aan zijn zus Kathy. De slotregels uit die brief staan op zijn bidprentje: 'Kost wat kost altijd proberen te blijven, en ervoor te gaan. Praten, schrijven en delen, maar alles stopt ooit. Dus doe het daarom zo, dat het de mensen bij blijft als ’n deugd.'
De grafsteen van Frank.
Familieweek
Frank had al vier jaar verkering met zijn grote liefde Yvonne. Zij was een deel van de familie geworden. Hoewel Frank een allemansvriend was, konden ze samen uren praten en was hij er echt voor haar. Het gezin Nouwens is inmiddels groot geworden met aanhang en kleinkinderen. Ieder jaar gaan ze nu al voor de twintigste keer een week met z’n allen op vakantie. Ook het gezin van Yvonne is al menigmaal mee geweest. Gelukkig kan er in huize Nouwens ook weer gelachen worden, wetend dat Frank zo van humor hield. Eén keer per jaar houdt het gezin een herdenking bij het graf van Frank. Dit jaar, 25 jaar na dato, staat men wat grootser stil bij het overlijden. Moeder Nouwens: “Hij was en is onze zonnebloem waar we allemaal zo van hielden.”