Veul lange vakanties zit ‘r dees jaór nie in. Mar nie getreurd, vur men ies ’t alle dag vakaantie. Es ik ‘r mar op uit kan. Allinnig mee de racefiets of mountainbike en saóme mee oons vrouw op de E-bike. Vur de keuze van fietse kan ’t bij men nie stuk want ik heb ‘r zat. Vur alle soorte terrein heb ik wel ’n fiets paraót.
Verleje week koos ik op n’n mooien dag vur de racefiets. Ik haj ‘m pas gepoetst en de ketting goed gesmijrd. Hij ston zo klaór vur vertrek. Mistal kijk ik van tevurre van welke kaant de weind komt en vertrek ik mee de weind van veure. Dan valt ’t op de truugweg op huis aón aaltij mee.
’t Waar zuid-westen weind volgens de weer app’s op munne telefoon. Ik haj al snel ’n plan in munne kop. Via Giersbergen d’n duin deur en vanaf de Rustende Jaóger rijgt naór ’t Gommele. ’t Waar nog redelijk vruug op de meirrige, dus aónlegge onderweg iester nie bij. Ik trap net zolang tot ik op m’n doel aón kom. En ’t doel in men hoofd waar de Bokkerijers in Esbeek. Daór stoj alle dag de koffie al klaór vanaf 09.00 uur. En omdè ’t gauw 40 km trappe ies naór Esbeek heb ik alle tijd.
Deze keer kies ik vur ’n route zo lang mogelijk langs ’t Wilhelminakanaól tot aón de Biest. Biest-Houtakker, vur de meense die nie wete waór de Biest ies. Ter hoogte van de Beekse Bergen zen ‘r dikkijls roeiers aón ’t traine op ’t kanaól. En de trainer rijdt over ’t fietspad mee op en neer. Ik ree ‘m bijna ’t kanaól in want oplette op aander verkeer dittie nie.
Ik koom regelmaótig bij de Bokkerijers. Ze kenne men daór al ’n bietje. Ik stap rond half tien ’t bakhuis binne waór ’t persuneel nog volop druk waar om wè te poetse van d’n veurigen dag. D’r werkt ’n mevrouw op leeftijd die aaltij wel goeien buurt hee. Hé Jan, zedder al wir. Koffie? Ja, zeg ik, mee appeltaart. Ók slagroom Jan? Ja, doe mar. Ik heb nog energie noddig vur de truugweg.
Ik zij pas op vakaantie gewiest, zee de dame die men hielp. Ik zij ók wieste fietse. ’n Heul week lang. Ze maókte me nieuwsgierig waór ze gewiest waar en toen ik ‘r naór vroeg zee ze. Naór CUBA. Ik keek ‘r aón ofdè ik in m’n broek gepiest haj. Naór CUBA? Wé motte gij zover van huis. En dan nog wel om te gaón fietse. Nou, zover ies dé nie heur, was d’r antwoord. Gij wit zeker nie waór CUBA ligt. Jawel zeg ik, net onder Zuid Amerika, bezije Mexico. Wennent, zee ze terwijl ze mee baaj d’r haand op de kaórt van Brabant wees. Ik zij thuis in Goirle vertrokke. Op de fiets. Naór Chaam-Ulicoten-Baarle-Nassau en Alphen.
Zo ziede mer. Gé hoeft nie wijt van huis te gaón om ’t goed te hebbe op vakaantie. En mee ’n bietje fantasie kende de heule weireld over.
Jan Sprangers