Enkele weke geleje moes ik veur m’n kleindochter nun spooktocht uitzette in d’n duin. Ze ware mee de school op kaamp en omdé opa nogal goed de weg wit in d’n duin vroege ze men om ’n spooktocht te maóke. Ik mee m’n dochter op pad en de route hummel uitgezet. ’t Waar ’n groot succes. De groepe wiere ’s avonds tege 23.00 uur op pad gestuurd en ’t spookte ‘r es ’n oordeel.
Dè dee me denke aón vrúger toen wij mee de buurtvereniging alle jaóre ’n dropping organiseerde. We wiere erges langs of in d’n duin gedropt mee n’n veewaóge. Dan konde onderweg nie zien waórtie hinne ree en was ‘t ’n verrassing zodra we gelost wiere. De opdracht waar simpel. Vanaf hier zo snel mogelijk op huis aón en eindige in café de Viersprong. Witte wel. Aón d’n Horst. Tegenover de meule. Tegesworrig hiet dè Grillig.
Mar grillig waar ’t in oonze jeugd ook al. De meeste ware nie brutaól mar wel ondeugend. Zo es dè heurde bij jong van ’n jaór of 16,17. Ik weet nog dè we gedropt wiere langs ’t kanaól bij de brug over de Deutersestraót in Cromvoirt. ’t Waar vanaf daór ’n verrekkes end lope naór de Ketsheuvel en we moese vur de zekerheid urst mar ies de weg vraóge. Nie dè me de verkeerde kaant op lope over ’t fietspad want dan zitte zommar in Den Bosch.
Afijn, ’t waar nun heule toer langs ’t kanaól richting Plantloon en vanaf daór deur d’n duin naór ’t Hoekske. Mar wij han ‘r de pas nogal in en liepe volop te zinge onderweg. We ware dan ook es urste truug bij café de Viersprong. Toen we binne liepe zaat ‘r ’n auwer manneke vurover geboge aón de bar. Ik kende dè manneke nie persoonlijk maar ’t was wel ’n bekend figuur. Hij ging naómelijk gebukt onder nun grote bochel op zunne rug en omdettie aaltij in pak liep waar dè goed te zien.
Eén van de jongens in oons groep bestelde ’n rondje bier veur oons en zee tegen d’n barman, gift dè bultje ók wè. ’t Manneke keek van schrik op en mopperde dettie van oons niks noddig haj. Wij ware iets te brutaól vond ie denk. Afijn, wij viete d’r nog ’n paór en tege 24.00 uur ginge we op huis aón.
Ik liep veurop de deur uit mar aachter men aón heurde ik iemand aón dè bultje vraóge of ie nog kwaót was. Nee, zee ’t manneke. Dè valt wel mee. Ik waar allang blij dè ze ‘m verder mee ruust liete.
Jan Sprangers