Als kind van de jaren ’50 en ’60 zag ik regelmatig een ‘vliegende non’. Het was zuster Ursula die op haar Solex als wijkverpleegkundige van huis naar huis tufte om hulp te bieden. Ze was vaak het eerste aanspreekpunt voor gezondheidszorg in dorpen en wijken, lang voordat huisartsenposten en thuiszorgorganisaties hun intrede deden. Met haar witte uniform, stevige tas vol verbandmiddelen en medicijnen en natuurlijk haar trouwe Solex was ze een vertrouwd gezicht in de straten van stad en platteland.
We rijden een dagje mee
In haar keurig gestreken uniform trekt ze er na een kop stevige koffie rond 7.00 uur op uit. Het herkenbare pruttelend geluid van haar bromfiets heeft in haar wijk iets vertrouwds. De Solex is in die tijd een ideaal vervoermiddel: snel, betrouwbaar, goedkoop in verbruik. Daar gaat ze, op weg naar jonge moeders, ouderen, pas geopereerde mensen of chronisch zieken die thuis verzorgd moeten worden. Haar handelingen houdt ze keurig bij in een schrift. Ze bezoekt haar patiënten thuis, controleert wonden, dient injecties toe, verschoont verbanden of helpt bij de persoonlijke verzorging. Maar haar werk gaat verder dan medische handelingen. Ze schenkt ook aandacht aan het sociale en psychische welzijn van haar cliënten. Een praatje met een eenzame weduwe, het geruststellen van een jonge moeder met haar eerste baby of het signaleren van armoede en mishandeling. Het hoort allemaal bij haar takenpakket.
Lunch
Tussen de middag eet ze vaak alleen haar zelf gesmeerde boterhammetjes op. ’s Middags op weg naar de huisarts met wie ze een informeel contact heeft. Zuster Ursula kent haar cliënten vaak beter dan de dokter. Tijd voor haar tweede ronde. Behalve afspraken, maakt ze ook tijd vrij voor spoedgevallen. Een oudere man met plotselinge benauwdheid, een kind met een hoge koorts of een gevallen bejaarde. Onderweg krijgt ze meer dan eens tips: zuster, loop aub even binnen bij het gezin van Jan Poes, kijk alsjeblieft even bij mevrouw Van Dijk.
Een baan met hart en ziel
Pas tegen de avond komt ze thuis, vermoeid maar voldaan. Haar werkdag zit erop maar het werk houdt nooit echt op. Ze blijft bereikbaar voor noodgevallen en denkt alvast na over de volgende dag. Ook morgen is ze weer die vertrouwenspersoon, sociaal werker, gezondheidsvoorlichter en maatschappelijk verbinder in één. Ze werkt zelfstandig, heeft een groot gevoel voor verantwoordelijkheid en wordt enorm gewaardeerd door de gemeenschap.