Ik had gehoopt dat het met mijn tante, nadat ze zich had opgegeven voor de cursus 'Geheugentraining voor ouderen' aangeboden door de gemeente, beter zou gaan. Helaas was dat niet zo want toen mijn tante vanmorgen voor mijn deur stond en aan mijn vroeg of ze, bij haar laatste bezoek, haar paraplu had laten liggen, wist ik het zeker. Want die paraplu had ik inderdaad gevonden, maar niet bij de kapstok, hij stond min of meer verstopt achter het plantentafeltje tegenover de kapstok. Toen ik dat haar vertelde, reageerde ze daar niet op. Maar ze bedankte mij wel en zei: "Jij bent tenminste eerlijk. Weet je wel aan hoeveel mensen ik gevraagd heb of ik mijn paraplu bij hen heb laten liggen? En ze zeiden allemaal nee."
"Maar tante toch, dat is niet netjes om de mensen oneerlijk te noemen", zei ik tegen haar. "Ach jongen, ik probeer mijzelf steeds vaker eraan te herinneren, dat je het nooit verkeerd kunt doen als je jezelf bent", antwoordde ze.
"Maar weet je wat het toppunt was wat ik heb meegemaakt op zoek naar mijn paraplu?", ging ze verder. "De reactie van de medewerker van de NS."
Hoezo, vroeg ik aan haar. "Nou, dat zal ik je eens vertellen. Ik ben onlangs met mijn broer met de trein naar mijn zus in Utrecht geweest. Die had ik al meer dan een jaar niet gezien. Maar omdat het echt 'Hollands weer' was, zo scheen de zon en zo regende het, je weet wel wat ik bedoel, had ik mijn paraplu meegenomen. Misschien had ik hem wel bij haar laten liggen, vroeg ik mij min of meer af. Maar helaas ze had geen paraplu gevonden. Toen kwam de gedachte bij mij op dat ik hem misschien wel in de trein had laten liggen. Ik belde dus, ondanks dat ik behoorlijk verkouden en daardoor slecht bij stem was, naar de afdeling gevonden voorwerpen van de NS. ‘Ik hoop dat u me kunt verstaan, want ik ben mijn stem kwijt’, zei ik met een hese stem. ‘Mevrouw het spijt me, stemmen hebben we hier niet gevonden’, zei de medewerker en hij verbrak de verbinding. Wat een slechte service, ik kon nog niet eens vragen of ze mijn paraplu hadden gevonden." Bedenkelijk keek ik haar aan en voor ik ook maar iets kon zeggen, was ze alweer vertrokken.
Pas later hoorde ik dat de cursus Geheugentraining, toch niet zo’n succes is geweest. Het begon al toen mijn tante het aanmeldingsformulier moest invullen.
Ze had de nodige problemen om haar persoonlijke gegevens in te vullen, zoals haar adres, rekeningnummer enz. Omdat haar geheugen haar in de steek liet en ze het allemaal even niet zag zitten, had ze dwars over het aanmeldingsformulier geschreven: 'Als ik dat allemaal wist, dan had ik de cursus niet nodig.'
Jules Faber