Vandeweek moes ik aón oonze ome Koos denke. Dè ies wel verrekkes lang geleje mar oké. Ome Koos waar hummel ginne ome veur men. Hij waar ’n oom van mijn vaóder en woonde vlak bij oons in ’t Hoekske. Mar alle jong in de buurt noemde ‘m ome Koos. ’t Waar n’n heule correcte ruustige meens die op n’n goeie’n dag op z’n gemak wè in de tuin rommelde mar verde nie veul mir din. Ja, op z’n gemak bij oons thuis ies naór d’n hof kome kijke wetter ammel te doen waar. Of bij mijn oom rijgt tegenover ‘m. Die haj ók ‘n tuinderij waór aaltij volop reuring gaónde was. D’r zaat nie zoveul jus in ome Koos. Althaans, nie dè ik me kan herinnere. Mar juist daórom ware wij es klein jong aaltij wel in de weer om ‘m te graóze te neme, es me de kaans krege.
Op de kruising vlak bij ’t huis van ome Koos groeide volop liguster hegge waór gé oew eige goed aachter kond verstoppe. Wij han bedócht dè we ’n auw portemunnee aón un touwke konne bijne en die op weg legge tegen de tijd dè we ome Koos aón zage kome. Dè touwke deur de heg en wij in de slootskaant. Touwke strak en afwaachte. Ome Koos sukkelde op z’n gemak de straót over en zaag die portemunnee ligge.
Mee toen ie mee z’n auw knoke prabeerde te bukke om die portemunnee op te raópe trokke wij aón ’t touwke en floep, weg portemunnee. We lage zo opgesteld dettie oons nie kon zien ligge en van schrik keek ome Koos om zich heen. Hij snapte d’r niks van en bleef mar in de ronte kijke waór die portemunnee wel gebleve kon zijn.
Wij wiesse precies wè vur rondje ome Koos ’s meirriges liep en dus op de truugweg wir van ’t zelfde De portemonnee wir op straót en ’t touwke strak. Mar wij han pech want oonze echte ome, die tegenover ome Koos woonde haj oons zien ligge in de slootskaant. Hij viet n’n emmer waóter en liep stillekes op oons aaf. Vur dè wij ‘m in de gaóte han wiere we verrast op n’n plons kauw waóter.
Mar wij ware nog nie klaór mee ome Koos. Es me de kaans krege ware we aaltij mee de buurjonges aón ’t voetballe bij hun op d’n dam. Hulle vaóder waar nog ’n auwverwets boerke mee ’n stuk of zes melk koei op stal. En ome Koos liep alle dag mee z’n melk kanneke naór d’n overbuurman veur ’n kan verse melk. Bij ’t kome liete we ome Koos geruust mar zo gauw hij mee z’n vol kanneke rome uit de stal kwam prabeerde wij ‘m z’n kanneke uit z’n haand te speule mee oonze’n voetbal. Inne keer ies ’t gelukt. Ik wit nie meer wietter raók schoot mar ome Koos wier nog witter es de rome diettie gehaóld haj. Heul z’n grijs pak onder de verse rome. Ge kreegt ome Koos nie gauw kwaót mar dieje keer ies ’t toch gelukt.
Jan Sprangers