Alle weke es ik wir ies aón de wandel zij in en rond de Drunense duine realiseer ik me hoe rijk wij wone. Binne ’n paór minute van huis zitte we al in ’t buitengebied en geniete van de vogeltjes, ’t uitzicht en de lente waórin alle boom ontploffe en fris nieuw blad krijge. Lekker wandele langs ’t kanaól en dwars over de zandvlakte. Alleman wil ver van huis op vakaantie mar es gé ’t goed beschouwt ies ’t nerges mooier es rond huis.
Gé merkt wel dè ’t steeds drukker wordt in en rond d’n duin. Ik zij tegesworrig ók op woensdag druk om alle wandelroutes mee te onderhouwe. Gevaórlijke dooi takke weg haóle en veul bremtakke weg knippe es ze over de pad groeie. Dan kome we steeds meer wandelend publiek tegen mee één of meer heundjes. En sinds dè we vanaf dees jaór ók de pijrderoutes mee pakke krijge me het alleen mar drukker.
’t Ies mar goed dè ze in d’n duin ’t verkeer zo goed mogelijk geschaaje houwe. Aparte routes veur de wandelijrs, de mountainbikers en ’t pijrdevolk. En dan ók nog aparte routes veur de pijrde die ’n karreke trekke en de bereje pijrd. ’t Ies nie veur niks detter steeds meer maneges rond d’n duin zen waór gé pijrd kant rije. Mar ók veul boere die in de stal plek maóke om enkele pijrd te stalle en te onderhouwe.
Bij de manage rond de boomkwekerij, waór ik ók nog steeds hobby, ziedde alle zaóterdaóge elk uur wel nun stoet pijrd langs kome die ’n ritje gaón maóke in d’n duin. De dame die les gift veurop in de stoet en alle grietjes die al voldoende geoefend zen ‘r aachteraón. ’t Zen haóst aaltij grietjes die pijrd rije. Sommigte op n’n pony mar d’r zen d’r ók bij die op ’n groot pijrd d’n duin in moete.
En daór gaóget wellies mis. Dè pijrd vuilt aamper dettie iets op zunne rug hee en vuilt nie aón wetter gebeure moet. Es zo’n grietje ’t pijrd aamper baós ies dan gaóget mis. Enkele weke geleje kwaam ik mee de trekker over de weg zonne stoet pijrde tegemoet. Ik liet express ’t gas los zodè ik nie teveul herrie maókte en ging we verder van de stoet vandaón. Halverwege d’n optocht waar d’r ’n pijrd dè begon te bokke en nie langs munne trekker durfde.
’t Grietje op zunne rug haj niks te vertelle en wè ze ook dee, hij bleef maar in z’n aachteruit staón. Ik zij gestopt en heb de trekker helemaól uit gezet. D’r kwame volop auto’s aachterop mar die konne nie aanders es ók stoppe en efkes waachte. Ik stap uit de trekker en heb ’t pijrd bij z’n hoofdstel gevat. "Moet ik ‘m onder zunne versnellingsbak staampe?", vroeg ik aón de amazone. "Want volgens men iesie kapot. Hij schiet allinnig mar in z’n aachteruit. D’r zit toch ók ’n stuur op zo’n perd." Het grietje kon ‘r niks mee laache, mar ik kreeg de stoet wel wir op gang.
Jan Sprangers