Justin Buitenhuis woont met zijn gezin in Vlijmen. Doordat zijn dochter Kate jeugdburgemeester was, kwam hij vorig jaar in contact met de Werkgroep Veteranen in de gemeente Heusden. Zijn missie naar Uruzgan werd al vanaf 2006 voorbereid, alvorens hij medio 2007 daarheen vertrok. Van het begin tot het eind liep het anders dan verwacht en dat vroeg veel aanpassingsvermogen. “Een eigenschap die je niet kunt missen in het leger! En ook in mijn latere carrière heeft het vermogen flexibel en met inzicht te schakelen tussen strategie en operatie, me veel opgeleverd”, aldus Buitenhuis.

Door Irma van Veldhoven-Brok

Bloedlijn

Justin groeide op in Maartensdijk (bij Hilversum), waar hij het Engelstalig VWO doorliep. Via Aruba verhuisde hij naar Roosendaal. In 2000 startte hij met zijn opleiding aan de KMA (Koninklijke Militaire Academie). “Het zit in de bloedlijn, al vier generaties militairen nu”, vertelt hij trots. Justin werd opgeleid tot infanterie officier, studeerde militaire bedrijfskunde en werkte tot 2013 in actieve dienst in verschillende functies. Na de KMA kwam hij bij de parate eenheden, de infanterie gevechtseenheid binnen de brigade verkenningseenheden, om precies te zijn.

Afghanistan

In 2006 werd de missie naar Uruzgan opgestart door de Task Force Uruzgan. De voorbereidingen duurden 6 tot 9 maanden en luitenant Buitenhuis werd medio 2007 ingezet als pelotonscommandant van het gevechtsbataljon. Hij was toen 24 jaar. Alvorens de wederopbouw kon starten, moesten nog gebieden veilig gesteld worden. Het peloton van Buitenhuis sloeg pragmatisch de adoptatiedagen over en in de overdracht werd Buitenhuis meteen verantwoordelijk om de Chora vallei mee ’schoon te vegen’ van de Taliban. Net ervoor -in juni- was ’de slag om Chora’ gevoerd, maar de Taliban bleef terugkomen. Vier tot vijf maanden bleven ze in het gebied. Gedurende de missie vielen er aan Nederlandse zijde doden en gewonden. Ze raakten voertuigen kwijt door onder andere bermbommen. Tot oktober werd gevochten om de invloed van de Taliban buiten te sluiten voor de veiligheidsoperatie. Ook werd de aangrenzende Baluchi vallei middels operatie ’Spin Ghar’ (=witte berg) veilig gesteld met een aanval via de zuidzijde, in samenwerking met een Engelse troepenmacht vanuit het noorden. Ook Canadezen en Australiërs steunden de operatie. Die was succesvol, echter een verkenner, een Nederlandse chauffeur, is daarbij overleden. De verslagenheid daarover was groot.

Luitenant Buitenhuis tijdens de 'Chora-operatie' in 2007.

Herstelperiode

Vanaf november nam de dreiging af, in de winter trok de Taliban zich terug uit het gebied. Vanaf dat moment was het zaak de lokale incidenten, steekpartijen, ruzies en aanslagen tussen verschillende stammen te bedwingen. Ook lagen er reconstructietaken om wat rust en stabiliteit te brengen en geneeskundige zorg te verlenen. Rijen mensen, veel kinderen ook, stelden zich daarvoor op, nadat het wantrouwen wat was weggenomen. “Het vertrouwen groeide, maar scherp blijven bleef noodzakelijk.”

Focus

Dat is hem ook het meest bijgebleven: “De constante scherpte die je ontwikkelt, de focus! In allerlei onverwachte situaties kun je even schrikken, maar je moet rationeel blijven. Overzicht creëren -Is iedereen okee?- en meteen doorschakelen naar de vervolgactie, is van belang. Om je manschappen veilig te stellen allereerst en daarna een nieuw plan te trekken.” Grote bewondering heeft Justin ook voor de jonge jongens, die op die leeftijd al hun taken goed wisten uit te voeren. “Ik ben nooit bang geweest, door een goede voorbereiding, training en het vertrouwen in elkaar. Soldatenwerk is mensenwerk.” De emoties kwamen later. Justin riep dan de mannen bij elkaar om alles te delen. “De vraag ’Wat heeft het met je gedaan?’ Was belangrijk en soms liet ik een geestelijk verzorger of militair verpleegkundige aansluiten, die later met mij afstemde voor wie ik extra aandacht moest hebben”. Ontspannen deed Justin door te sporten en schaken of kaarten met de kameraden.

In het geheugen gegrift

“Ik vergeet nooit hoe één van de mannen vermist was bij een gevecht. Dan ga je alle mogelijkheden na. Tot een collega-officier zag dat de Taliban het volle vuur richtte op een grote steen. En daar zat hij achter! We hebben hem succesvol uit die situatie kunnen bevrijden door hem in een voertuig te trekken. Gelijktijdig werd dat voertuig vol getroffen door een raket. Desondanks is alles toch goed gekomen en dat maakt je trots als peloton!”

Bij een sterfgeval in een ander peloton uit hun gelederen, bleek er een hechte vriendschap te bestaan met kameraden uit zijn eigen peloton. Dat was heftig, de verslagenheid was groot. Ze waren inmiddels zelf al in consolidatie. “Bij het vertrek naar Kamp Holland -naar de afscheidsceremonie van zijn vriend- vroeg een korporaal om een knuffel, had even troost nodig, dat blijft me bij. Het is belangrijk je mensen te kennen om ze in de gaten te kunnen houden”, vertelt Justin met vochtige ogen.

Thuisfront

Destijds woonde hij samen met Silvia in Roosendaal. Ze hadden weinig contactmogelijkheden. “Maar soms kwam er nieuws naar buiten uit de Chora vallei. Eén keer was dat nieuws van doden en gewonden, terwijl ik wist dat Justin daar zat. Gelukkig konden we vrij snel via communicatiekanalen van zijn vader -officier der mariniers- vernemen dat hij ongedeerd was”, vult Sylvia aan. “Het was een spannende tijd.”

Justin was drie weken in de vallei toen hij jarig was. Bij terugkomst in het kamp trof hij wel dertig pakketten aan: “Bamisoepjes, drop, Hollandse muziek-cd’s, enz. Ik ben me pas later bewust geworden hoe het was voor het thuisfront. Op dat moment was ik alleen gefocust op de missie.”

Zijn terugkeer naar Nederland verliep even onvoorspelbaar als de start in Afghanistan. Justin betreurt het nog steeds, dat de troepen niet als eenheid konden terugkeren maar verdeeld over vier tot vijf vliegtuigen op verschillende momenten terugvlogen naar Eindhoven. “De commandant der strijdkrachten wilde onze rotatie voor de kerst terug hebben. Daardoor hebben we niet als eenheid het geheel kunnen afsluiten, maar zaten ineens -wel net voor kerst- thuis, soms met het hoofd nog in Uruzgan.” Daarom heeft hij achteraf nog in Huis ter Heide het geestelijk verzorgingscentrum ingeschakeld voor de nodige nazorg.

Voorbereiding en instructie leiden in Uruzgan.

Trots en dankbaar

Toen Justin in Utrecht een tijd een reorganisatie en bezuinigingen mee had geleid, is hij uit het leger gestapt. Hij kon toen in 2013 in het bedrijfsleven een mooie E-commerce operatie op gaan zetten, bouwen aan sterke teams. “Ik ben van het creëren en een visie en strategie snel kunnen vertalen naar uitvoering. Dat kwam bij defensie en nu nog steeds van pas.” Buitenhuis is vooral dankbaar voor het vertrouwen wat hij mocht ontvangen van leiders en kameraden, om succesvol te kunnen zijn. “Ik heb vrienden voor het leven gemaakt in die tijd bij defensie.” Trots is hij op de samenwerking met andere eenheden in Uruzgan en de complimenten die hij daarvan mocht ontvangen. “De mens die ik nu ben, is daar gemaakt.”

Vroeger en nu

De weerbaarheid van Europa is nu heel belangrijk, vindt Buitenhuis. “De valkuil van 80 jaar vrede en vrijheid is, dat we wat naïef zijn geworden. De blindheid, terwijl de dreiging er nog altijd was. We waren ook al die tijd te afhankelijk. Nu is Europa weer wakker geschud. Vrede is de periode tussen oorlogen in. En wij gaan er teveel vanuit, dat wij voor de Amerikanen belangrijk zijn. Maar die zijn tegenwoordig veel meer gericht op werelddelen als Azië, waar de belangen groot zijn.“ Over visie en strategie gesproken!