De afgelope weke waar ’t bijzonder goei weer vur de tijd van maart. Op zo’n moment kome nie alleen de volgeltjes op gang mee al d’r gekwetter, mar ók de klein keinder. Bij men vur de deur staót op ’t plantsoen ’n prachtig speultoestel. ’n Houtere klimrek in de vurm van n’n boot, mee ’n houtere vlag in top. Alle jaóre wor ’t speultoestel gekeurd om zeker te zen dé ’t nog veilig ies.

Zo gauw es de zon schijnt kome d’r kiendjes op aaf. Mistal mee opa en oma mer soms meuge papa of mama ók mee. Ze renne over de loopplaank d’n boot in en uit of ze gaón via de touwladder omhoog en via de glijbaón wir ’t waóter in. Dettè gin echt waóter ies mar blauw kunstgras dè maókt die kiendjes niks uit. Ze hebbe zoveul fantasie desse daór wel deurheen kijke.

Opa, kom vlug aan boord. Ik zij de kapitein en mijn vriendje is matroos. Kom snel, want gé staót in ’t waóter opa. Via de periscoop kijke ze of de kust veilig ies en roepe dan luidkeels, 'Schip ahoy. We varen uit met ons piratenschip en gaan aón de geunse kaant van de zee ’n schip overvallen. Met volle fantasie speule ze tot opa of oma ’t beu ies een op huis aón wil.

Dè waar in menne jeugd nie aanders. Bij oons thuis han we zoveul materiaól es we won om tente en kastele te bouwe. Auw boonstaóke en plastic vur ’n Indiaóne tent en volop veilingkieste waór we ’n kasteel mee bouwde. Ik weet nog dè we ’n prachtige wigwam han gebouwd toen we Indiaóntje ginge speule. Ik waar Red Veder en m’n bruur, die één jaór auwer was, waar Old Sheterhand. We speulde mistal mee de buurjongens van d’n overkaant.

Ik en m’n maóte han Old Sheterhand gevange genome en plat op ’n leer gebonde. Veur straf han we de leer op zunne kop tegen de muur gezet. In ’t heet van de strijd dochte wij d’r nie bij naó dè m’n bruur op zunne kop aón de leer hing. Tot oons vaóder dè zaag en zo rap es ie kon de leer omdraaide en Old Sheterhand kwaam bevrijde. Ik weet nog dè ik toen verrekkes op m’n donder kreeg.

D’r liep bij oons op ’t erf aaltij veul werkvolk rond. Op n’n keer moesse ze veur in d’n hof drennaótie ingraóve. Dè dinne ze vrúger ók mee auw boonstaóke. ’n Diepe geul graóve tot op de leem. Daór over heul de lengte takkebosse in van auw boonstaóke en dan daór wir zwarte grond op. Dan trok ’t overtollig waóter beter weg. Bij ’t graóve van die geule ware wij es klein jong volop aón ’t klootviole en mee zaand aón ’t gooie naór al dè werkvolk. Tot ze men bij m’n lurve viete en laankuit onder in de geul legde. Vur straf moes ik vijf minute blijve ligge. Tot ‘r inne kwaam kijke en ‘m de schrik om z’n ore sloeg om dettie men nie meer los kreeg. Ik zaat compleet vaast gezoge aón de leem. Mee ’n enkelt man meer hebbe ze me los getrokke. Ik zou terplekke gestikt zen.

Toen ik zón jaór of 14 waar speulde we nog steeds volop buite es we tijd han mar toen krege we aander speulgoed. Bij oons thuis ston nog n’n auwe Solex vur men bruur en ik kreeg ‘r ók inne van de vaóder van een van oons werklui. Zo blij es nun aóp mee zeuve lulle waar ik me toch trots op munne Solex. Saóme mee men bruur crosse over d’n nekker en de paóde aachter oons huis.

Tot we in de weinter in ’t bos nieuw boonstaóke ginge kappe. We han veur de middag al volop boonstaóke klaór en ginge thuis ete. Ik von ’t nogal ver op de fiets naór ’t bos en viet munne Solex. De Waolwijkse baón waar toen nog nun zaandpad mar de fietspad was al aóngeleed mee asfalt. Omdè ’t laastig sture was op ’t klapzaand van de pad ree ik over ’t fietspad.

Tot de pliesie me tegemoet kwaam, die gezien haj dè ik op ’t fietspad ree. Toen ik aóngehauwe wier kwaam dieje Pliesieman ‘r aachter dè ik nog gin 16 waar en dè munne Solex nie verzekerd waar. Hij hee me nog wel thuis gebrócht mar munne Solex waar ik kwijt. Ik heb ‘m nooit meer truug gezien.

Jan Sprangers