Vandeweek wier ’t weer alsmar beter en beter. Haóst heul de week hagget weercijfer al ‘n 9 of ‘n 10. Ik heb vrúger op school nooit ‘n 10 gehaóld. ‘n 10 waar veur de juffrouw wierter vrúger gezeet. Ik waar al lang blij mee ’n schaómel 6-je. Dè waar in ieder geval ’n voldoende. Mar wè ’t weer betreft kan ’t nie hoog genoeg. Dan zie ik gijre ‘n 10 in ’t veuruitzicht. De naachte ware nog koud mar kraókhelder. In de loop van de ochtende weirrumde ’t op en naó de middag waar ’t volop lente. Althans, daór leek ’t op.
En Marie van de Middelhaai zigget vurrige week al. Dan kreeg ze de kriebels en woi ze aón de grote schoonmaók. Dè waar vrúger heel gewoon. Bij ’t weer van afgelope week kwaam veur ’t urst naó de weinter de was wir buite. Mar nie veurdè een van oons jongens heul de waslijn gepoetst haj. Wij han nun verrekkes langen dam naór de straót en langs diejen dam over heul de lengte ’n waslijn. Een van de jongens moes dan mee ’n emmerke sop en nun tot de waslijn van veur tot aachter hullemaól poetse. D’r kwaam gineen laóke aón de lijn veur dettie schwón gemaókt waar. De witte laókes zon ‘r vuiler vandaón kome es dè ze op de lijn ginge. En op d’n dam wiere heul rije veilingkieste gezet die ók ammel urst afgeborstelt wiere. Alle matrasse van de bedde kwaame dan naór beneje en wiere buite in de zon geleed. Goed afgeklopt zodè alle weinter stof ‘r uit kwaam en dan lekker nun heule dag luchtte.
Toen ik nog ’n heul klein menneke waar han we nie eens ’n echt matras. Ik sliep mee m’n bruur in n’n twijfelaór op nun schutzak. Alle daóg klopte oons moeder die los en doke wij ‘r ’s avonds in. De volgende meirrige lage we haóst compleet verborge onder in dieje schutzak, onder ’n dik deurgestikte deke. Oons moeder moes oons elke meirrige haóst uitgraóve.
Mar zo gauw es de lente zich aónkondige waar ’t gedaón. Alles wier omgebouwd naór zomergoed. En nie alleen de matrasse en dekes. De weinterjasse ginge ók in de waas en wiere opgeborge. Net es de gebraaide borstrokke en dikke truie. Weer of gin weer. We krege zomergoed aón. En alle jaóre waar d’r wel één of twee slaópkaómers die mee de grote schoonmaók ’n likske verf kreeg of de muurre wiere opnieuw getext. Dè waar mistal werk veur oons mijde want de jonges ware al volop druk op ’t laand of in de kas.
De strontput, die waar wel veur oons jonges. Die wier mee de grote schoonmaók mistal ók leeg gereje. Heul de weinter han we van goei brood kwaóje stront gemaókt en mistal wier ’t dan hoog tijd om de put te lege. Mee ’n gezin van tien man kende in nun goeie weinter veul stront bij mekaór schijte. Zo gauw es gé d’n deksel lichtte keekte tege ’n dik vel stront aón. Daór moesse me mee de strontschep deurheen prikke en dan schep veur schep mee de haand de put leeg scheppe. In ’n groot plestieke vat aachter op de trekker reje we de stront naór leeg laand en daór wier dè vat wir leeg geschept. Elke schep stront strooide we mee n’n grote boog over ’t laand uit. Degene van de jongens die ’t getroffe haj om de put te lege, die haj diejen aóvond wel ’n douchke verdiend, zak mar zegge.
Jan Sprangers