Mistal schrijf ik m’n wekelijkse column nogal op tijd. Daórum weet ik op dè moment geheel nie hoe de carnaval ies afgelope. Of gullie d’r van genote het, of degge d’r juist heul ver vandaón zijt gebleve. Ik heb wel gezien dè op donderdag de lijnbuis 301 al uit z’n voege barstte. Heul colonnes mee ’n Bosch pekske aón en nun wolle rood/wit/gele sjaól. Of ze daór in Den Bosch nou zo blij mee zen waóg ik te betwijfele.
Es ik weekblad Heusden van vurrige week moes geleuve waar d’r toch van alles te doen in oons eige geminte. Van Haorendam tot Maoskesdam. Van Knotwilgendam tot Kwastenlaand. Van Dwergonië tot Zaandhaozenlaand. En zowel veur de jeugd es veur de papa’s en de mama’s. Es gé overal aón mee dint, dan kwaamde tijd tekort.
Mar op ’t moment dé gullie dees leest ies ’t dus ammel al wir vurbij. ’t Leste schraól bier wor mee de brandslang de kroeg uitgespuit via de veurdeur. ’t Meubilaír of wetter nog van over ies, wor gepoetst en in de was gezet. Alle kwaój daampe worre via ’n boveraómke de kroeg uit geblaóze. Nun dag hard werke om alles wir schón te krijge nou ’t stof wir ies neer gedwarreld.
Ik doe ‘r nie mir aón mee, mar vraóg me wel aaf hoe de carnaval anno 2025 beleefd wordt. Ik koom nog uit de tijd van de worstjes op m’n borstjes, de bietjes op m’n knietjes. De tijd van, wen lekker ding zijdegij, en gé het zo’n lekker keuntje. Om de dames nie te vergete die trots liete zien dè ze heule grote bloemkole han. Als het gras twee kontjes hoog is dan gebeurde er van alles. In menne carnavalstijd kon dè allemaól nog. Es ‘r dan wè aón de haand waar zonge ze mee z’n alle, Mijn naam is Haas. Bij ons stond op de keukendeur, ’t is nie aaltij rozegeur. Munne nasibal wier nie zo heet gegete es dettie toegezonge wier. En dè paard in de gang staót ‘r nog steeds.
Brabantse nachte ware lang en we drinkte tottemu zinkte tot we nun spijker in oonzen kop han. Es we honger han dan viete we nun pizza. Huj pizza. Mee z’n alle in de polonaise Hollandaise en dan die hendjes de lucht in. Ik heb ’t ammel meegemaókt mar denk detter veul veraanderd ies. Ik hoop dè gullie ‘r ammel toch van genote het.
En op woensdagmorgen krijg je rode rozen. Woensdagmorgen krijg je thee op bed. En op tijd naór de kerk vur ’n askruiske. Tijd voor bezinning, bekering en veertig dagen boete op weg naór Paóse. Gedenkt dat gij van stof zijt en tot stof zult wederkeren. Ik heb ók zat askruiskes gehaóld mar zo gauw es ik buite de kerk stond veegde ik ’t mistal gauw af. Dè juukte zo verekkes op munne kop. Ik denk dè de pastoor anno 2025 nie veul auw palmtakke mir hoef te verbraande. Vur diejen aanderhalve ziel die nog om ’n askruiske komt.
Jan Sprangers