Toen ik nog kijnd was, kòchten ons vaoder en moeder ’ne keever bij de Mossel. Ik zie ’m nog staon in de sjoowróém vur ’t raom, daor waor nou bij d’n Emté – ehhh, Jumbo – de gruunte ligge. Alles was toen nog zo eênvoudig. Es ge ’n Dafke wou koôpe, dan gingde nòr de Musa in de Stesjonsstraot. Hadde wè meêr te besteeje, dan staakte oover nòr Van den Meijdenberg vur ’nen BMW. Vur ’ne Fiat gingde nòr Haomers op Zanddonk. En woude ’ne Vòlkswaoge, dan gingde nòr Van Mossel in de Groôtestraot.

Teegewoordig maok ’t nie mir uit wè vur ’nen auto dè ge wil hebbe: ge gòi aalt nòr de Mossel. ‘Dè’s tòch nog steeds eênvoudig?’ zoude zegge. Jao, mer nie es-tie op tíén adresse aachtetwintig verschillende merke verkôpt.

En nie alleên ’t adres ies ingewikkeld mer ok de werking van d’n autoo. In de keever van ons thuis zaate ’n pòr knòpkes en hendeltjes vur licht, ruitewiesers en verwèèrming. Dè was alles. Nou, dan die waoges van teegewoordig – man, man... Lest moese we d’r aon geleûve. We moese ’ne nieuwe. We reejen ’n autoowke waor onze Theo moôi aachterin paaste toen-tie nog ’n pupke was. Mer diejen beêst bleef mer groeie. Op ’t lest moese we d’n aachterklep van d’n autoo vurzichtig dichtdouwe om ’t kalf nie doôd te goôie. Duus wij nòr de Mossel vur ’ne grôtteren autoo.

We vonde iets wè nor oonze zin was. Meej ’ne groôte kofferbak vur oonze Theo. ’t Was wel ’nen automaot, mer daor zouwe we wel aon wenne. We kreege uitleg van de verkoôper oover hoe alles werkte. Hij op de passezjiersstoel, ik op d’aachterbaank en mijn vrouw aachter ’t stuur. Die ies veul slimmer es ik; daorbij heûr ik mer de helft, en van wè’k al verstòi, vergit ik wir de helft. Mer zíén doe’k nog góéd en ik keek m’n oôge uit. Knòpkes, schùfkes, wieltjes, schermkes. In de deur, aachter en nòst ’t stuur – zelfs óp ’t stuur òn tweej kaante wieltjes en peltjes. En es ge, waor dan oôk, op ’n peltje of knòpke douwt of òn ’n wieltje draait, dan ziede op oew desjbord én op ’n groôt scherm van alles gebeure. Mer daor ies’t nog nie meej gedaon. Op ’t groôte scherm hedde ok nog aacht plòtjes waor ge uit kan kíéze. En aachter elk plòtje zitte wir aander plòtjes waor ge op kan douwe òf die ge dan ook nog ies meej de peltjes op oew stuur of in de deur kan beweege. Man, ’t duizelde.

D’n auto kreeg irst nog ’n burt, duus die konne we nao ’n paor daoge pas ophaole. Toen we in ons aauw autoowke nòr huis reeje, kreege we de slappe laach. We waare himmel vergeete om ’n proefrit te maoke – echt waor. Mer góéd, we hadde ’nen auto.

De twidden dag dè we’m hadde, reej ik alleên meej oonze Theo nòr de bòsse bij ’t Lido. Nao ’n ùùrke stappe kwaame we wir truug bij d’n autoo. Theo sprong keurig in d’n bak en ik stapte in. Ik douwde op de startknòp, mer d’r gebeurde niks. Wè’k ok deej, of waor ik ok aon draaide, de mooter startte nie. Wè nou? Goeie raod was duur. Duus ik mer nòr de Mossel gebeld. ‘Kies 1 voor de werkplaats.’ Juffrouw, we hebbe giestere ’nen auto gekòcht, mer hij start nie. ‘Hebt u pen en papier? Dan geef ik u een telefoonnummer,’ zeej-se. Duus ik hang op en draai dè nummer. ‘Met de ANWB,’ zeej ’ne compjoeter. ‘Kies 1 als u pech onderweg heeft.’ Duus ik douw op 1. Daornao: ‘Als uw voertuig het verkeer hindert, kies dan 1, anders 2.’ Duus ik douw op 2. ‘Kunnen we u bereiken op dit 06-nummer?’ Toen ik op 1 hai gedouwd, wier de verbinding verbrooke. Nou, daor ston ik dan. Dè kon nog wel uure duure, es ze al truug zouwe belle. Duus belde ik mijn vrouw mer op. Die heûrde mijn verhaol aon en zeej: ‘Hadde gij oewe vóét op de rem staon toen ge startte? Ik zeej: ‘Wit ik veul; moet dè dan?’ Affijn, ’n menuut laoter reej ik vroolijk meej oônze Theo nòr huis.

Ferdi Labordus. Waalwijks