Tja, ik wil best toegeven dat mijn lichaam en mijn leven, zo na de feestdagen af en toe met elkaar in conflict komen. Ik hou nou eenmaal van lekker eten en een goed glas wijn, ook al gaat dat ten koste van mijn postuur, waar ik dan meestal te laat achter kom. Maar laat ik er maar niet om heen draaien, joggen is niks voor mij. Want weet je wat het probleem is met joggen? Dat je pas merkt dat je niet in vorm bent, als het al te ver is om terug te lopen. Ik hoef niet in mijn trainingspak bij nacht en ontij de straat op. Ookal trek ik mijn buik weleens in om mijn vetrolletjes te verbergen, als er een jong en aantrekkelijk iemand voorbij komt.
Dat komt mede omdat we tegenwoordig steeds meer stretchkleding dragen, waardoor we te laat de signalen krijgen dat de knoop te strak zit of dat de rits niet meer dicht wil. Oké het is waar, op een zekere leeftijd ontkom je er niet aan dat het vet op de verkeerde plaatsen gaat ophopen. Dan horen die 'zwembandjes' er gewoon bij. Iedereen wil ouder worden, maar niemand wil oud zijn, ook ik niet. Juist omdat het verouderingsproces vrij langzaam en onopgemerkt verloopt. Word je op een zekere dag wakker en de eerste rimpels worden zichtbaar. Deze blijvende rimpels, drukken je met de neus op de feiten; je wordt ouder. Het gaat je dan ook opvallen dat de rimpels zich in de loop der jaren steeds verder uitbreiden. Net zo lang totdat je waardering gaat krijgen voor het ouderdomsproces. Je komt er dan achter dat er evenveel schoonheid in de lente en in de herfst zit, in de zon en de regen, de bloei en het verwelkingsproces. Als ik tenminste de Japanse denkwijze en de traditionele Japanse cultuur moet geloven.
Dat klinkt en lijkt allemaal heel mooi, totdat je kleinkind tegen je zegt dat er plooien op je voorhoofd zitten. Ik heb hem netjes uitgelegd dat die plooien, zoals hij ze noemt, bij mijn leeftijd horen. En hem verteld dat als hij ouder wordt, hij ook plooien gaat krijgen en deze dan ook gewoon moet accepteren. Mooie woorden, maar ik heb er zelf toch ook wel moeite mee, wanneer ik tijdens het scheren mijn gezicht in 'close up' in de spiegel zie. Daarom doe ik tegenwoordig na het scheren nog wat extra gezichtscrème op mijn gezicht.
Als ik deze column zo terug lees, kan ik een kleine lach niet onderdrukken. Want je weet vast wel wat ze zeggen: Lach en je krijgt vrienden, frons en je krijgt rimpels. Laat ik dus de komende tijd maar wat meer lachen.
Jules Faber