We hangen van botten aón mekaór. Botten die d’r vur zurrige dé we kenne kunne lope. Dé we mee oons ijrrum kanne zwaaie. Dé oonze kop rijchtop bleft staón op oonze nek. D’n ene nek al wé dikker dan d’n aandere, mar dij hee mistal niks mee oons botte te maóke. Witte gullie hoeveul botte we hebbe in oons lijf. Es gé gebore wordt hedder 270. Mar om detter ’n aóntal mee de jaóre aón mekaór groeie blijve d’r gemiddeld 206 over.

We hebbe allerlei botte van groot tot klein. Witte gij wé ’t klenste botje ies dé me rijk zen? De stijgbeugel. Dé hee niks mee ’n pert te maóke, mar zit in oew oor. ’t Ies nog kleiner es n’n korrel rijst. En ’t sterkste bot? Dé ies oew dijbeen. ’t Sterkste en langste bot demme rijk zen. En ’t zwakste bot? Dé ies oew sleutelbeen. Daór kan ik over mee praóte.

Oew sleutelbeen breke ies de meest voorkomende breuk bij wielrenners. We hebbe d’r alleman mar 2 van mar ik heb ’t gepresteerd om ‘r 3 te breke. D’n urste keer waar nog op d’n brommer. Ik kwaam van m’n vriendin thuis en ree vlak bij huis nun zatte vent uit z’n schoen. Hij waar zo zat dettie alle kaante op mee boog en niks mankeerde. Mar ik maókte zonne harde smak dé ik mee ’n gebroke sleutelbeen en ’n zwaór hersenschudding in ’t ziekenhuis eindigde.

De twidde keer waar wel op de racefiets. Ik ree aachteraón oons peloton in ’n gat in de polder bij Waspik. Ik kwakte veurover en braak nie allinnig m’n sleutelbeen mar ook m’n schouderblat. Ik heb nog bekaant ’n half uur ligge kerme van de pijn veurdé de ziekenwaóge kwaam en de broeders me van de weg schepte.

D’n derde keer waar op de fietspad langs de Maós richting de Hekese. Hedikhuizen, vúr Hollaandse meense. Ók hier ree ik wir toevallig aachteraón. Nie dé ik aaltij aachteraón rij, mar dé ies meer geluk es wijsheid. Want es gé aachteraón rijdt kan ‘r niemand over oe hinne valle. Wetter precies gebeurde wit ik nie, mar ik denk dé ik van de fietspad af geschote zij mee m’n veurwiel in ’n gat. Toen ik mee munne trapper de raand van ’t asfalt raókte moet ik gelanceerd zen. Eenmaól van de schrik bekome zij ik nog naór huis gefietst. Zo’n ruim 10 km. Mar ik vuulde goed dé ’t goed mis waar.

Hoe koom ik nou op dees verhaól over botte en botbreuke. Dé zal ik oew vertelle. Ik ston vandeweek wir bij munne favoriete gruunteboer in d’n winkel. En zo es ik al wel ies meer verteld heb hittie veul meer es alleen gruuntes in de vitrine. Gé kent complete maóltijde haóle. Es gé wilt wel veur heul de week. Terwijl ik mun burt af staój te wochte kijk ik nog n’n keer goed op m’n briefke. Oons vrouw haj me goed geïnstrueerd wé ik waór in de winkel kon vijne. Toen ik goed rondkeek en de mevrouw de staamp aónwees die ik hebbe moes, viel m’n oog op nun bak mee kiepkluifjes. In de aónbieding. Kiepkluifjes zonder bot.

Ik kijk die mevrouw aón die munne staamp in ston te scheppe. Hoezo zonder bot? Wij hange al van allerlei botte aón mekaór en de kiepen nie minder. Hoe kan ’n kiep nou staón, lope en aaier legge zonder botte? Dit ies ’n apart sort kiepe Jan. Dees kiepe hebbe allinnig mar kenne kunne vliege. Daór zen ze speciaól vur gekweekt. Dees kiepe hebbe alle minstens 100 vliegure omdé ze gebore zen mee allinnig mar vere. En gin botte mir want daór kende allinnig mar in stikke.

Jan Sprangers