In een openhartig gesprek met deze krant staat onze Commissaris van de Koning, mevrouw Ina Adema, stil bij de vier emoties Bang, Boos, Blij en Bedroefd. Sinds 1 oktober 2020 vervult zij deze boeiende functie in onze provincie waar ze meer dan trots op is. In het imposante Provinciehuis dat hoog boven de skyline van Den Bosch uittorent, staan we eerst stil bij haar jeugd.

Door Henk Poelakker

“Hoewel ik geboren ben in Amsterdam (1968), ben ik in diverse plaatsen opgegroeid. Ons gezin moest meermalen verhuizen en dat had alles te maken met het feit dat mijn vader bij de politie werkte. Ik speelde graag buiten zoals slootje springen in Friesland (fierljeppen). Maar ook kon ik uren binnen zitten om ontelbare boeken te lezen. Die geborgenheid die ik op het platteland vond, heeft er mede voor gezorgd dat mijn partner en ik uiteindelijk in Haarsteeg zijn neergestreken. Een heerlijk dorp.”

Bang

Deze VVD politicus straalt orde en rust uit en blijkt niet alleen een goede spreker maar weet ook uitstekend te luisteren. “Als bestuurder ben ik nooit bang (geweest) om beslissingen te nemen. Dat was al zo toen ik wethouder was in Deventer en later als burgemeester van Lelystad en Veghel. Angst is namelijk een slechte raadgever. Het nemen van besluiten betekent meer dan eens teleurgestelde individuen of partijen die soms zelfs boos zijn. Iets anders: ik begrijp heel goed dat mensen angstig zijn nu de oorlog in Oekraïne aanhoudt en de afschuwelijke gebeurtenissen in het Midden-Oosten voortduren.”

In de privésfeer heeft ze nog niet zo lang geleden te maken gekregen met kanker. “Opeens is alle zekerheid weg ondanks dat de dokter sprak over reële kansen op herstel. Het wachten op de uitslag en/of behandeling vond ik heel spannend. Gelukkig kon ik blijven werken en dat gaf me energie. Zo’n ernstige ziekte brengt je ook iets: bewustwording en dankbaarheid voor de kleine dingen. Het gaat nu gelukkig goed met me.”

Boos

Het is nauwelijks voor te stellen dat deze dame van boosheid uiteen spat. Ze spreekt rustig en toegewijd. “Echt boos-zijn, wil ik voorkomen want het levert nauwelijks iets op. Toch moet ik wel eens ‘functioneel boos’ zijn en met enige stemverheffing, het liefst achter de schermen, mensen aanspreken op bijvoorbeeld hun gedrag. Meestal helpt dat wel. Vergeet niet dat mijn rol vooral bestaat uit het proces gaande houden. Iets wat tegen boosheid aan schuurt is teleurstelling. Wij hebben in onze provincie kort achter elkaar een nieuw College van Gedeputeerd Staten af zien haken. Zonder met de vinger te willen wijzen, moet ik zeggen dat ik dat heel jammer heb gevonden. Gelukkig hebben we sinds augustus weer een nieuw College inclusief een bestuursakkoord zodat we ook op provinciaal niveau weer regeren, plannen maken en besluiten nemen. We leven in een stormachtige tijd waar mensen steeds scherper op elkaar reageren. De boosheid is enerzijds te verklaren maar anderzijds zo jammer omdat het zo anders kan. Door de dialoog weer te omarmen, door weer naar elkaar te gaan luisteren en het gesprek aan durven te gaan.”

Blij

De Commissaris hoeft bij dit item niet lang na te denken want ze steekt de loftrompet uit over Brabant. “Het is de kracht van Brabant om elkaar te vinden. Ik zie krachtige gemeenschappen en ontmoet krachtige inwoners die zich inzetten voor elkaar en de samenleving.” Over haar woonplaats Haarsteeg is ze uitermate positief. “Het is een levendig dorp waar actieve mensen wonen die samen willen werken aan de leefbaarheid. Gewoon als Ina aanschuiven bij een nieuwjaarsborrel inclusief een frietkar voelt heel ontspannen. Genieten kan ik van een stevige wandeling rond de Haarsteegse Wiel. Met het fototoestel in de aanslag probeer ik mooie plaatjes te schieten. Oh ja, dat moet ik zeker vermelden: ons onvolprezen Dorpshuis dat van de bewoners en de verenigingen is. Prachtige stek om als dorp samen te komen. Als Commissaris word ik blij van de realisatie van goede plannen. Privé kan ik genieten van een vakantie in bijvoorbeeld Italië waar we getrakteerd werden op een fantastische uitvoering van de opera Aïda. Ben ik een gelukkig mens? Volmondig -ja-.”

Bedroefd

Als alle medewerkers op dezelfde dag aanwezig zouden zijn, staat de teller op zo’n 1.500 werkers in het Provinciehuis. “Ook hier hebben we te maken met blijdschap en verdriet. Het raakt me als we afscheid moeten nemen van collega’s. Als mensen je ontvallen sta je met lege handen. Zonder namen te noemen, denk ik bij het item Bedroefd aan al die fantastische Brabanders die overleden zijn. Misschien is het woord bedroefd niet helemaal passend bij het volgende: ik begrijp dat mensen teleurgesteld zijn als hun plan, hun wens niet door kan gaan. Keuzes maken, betekent blije maar ook bedroefde gezichten.”

Een hand ten afscheid maar wacht, nog even vragen hoe de Commissaris denkt over onze Weekkrant. “Dat medium lees ik natuurlijk ook en ik merk dat die krant mensen bij elkaar brengt. Door te melden wat er de komende tijd te doen is op het gebied van sport, cultuur, ontmoeting enz. Het is goed dat de Weekkrant er is en door zijn laagdrempeligheid wordt dit medium ongetwijfeld goed gelezen, zowel de papieren versie als de digitale krant.”