Kapelaan Meeuwissen

Cees (Cornelis Albertus) Meeuwissen werd in Budel geboren op 6 november 1918. Hij ontving op 26 juli 1943 zijn priesterwijding en werkte op meerdere plaatsen in het bisdom als kapelaan. Vanaf 1956 tot 1964 was hij kapelaan in de parochies Sint-Antonius en Sint-Clemens en gaf hij godsdienstles op de Ambachtsschool. Meeuwissen was een graag geziene leraar; leerlingen begroetten hem nog jaren later als ze hem in zijn ‘witte kever’ zagen rijden. Na zijn benoeming tot bouwpastoor betrok hij in de Prins Bernhardstraat een woning, in zijn nieuwe parochie.

Noodkerk

De bouwpastoor ging voortvarend te werk. In overleg met deken Werner en het bisdom werd een verdeling tussen de twee parochies gemaakt. De nieuwe Sint-Jozefparochie startte met 345 gezinnen met 1713 katholieken. Van de Sint-Jozefparochie werd door de nieuwbouw ter plaatse een snelle groei tot 3000 zielen verwacht. Met hulp van het bisdom werd in Eindhoven een geschikte noodkerk gevonden. Deze kerk had een paar jaar dienst gedaan in de parochie van H. Vincentius à Paulo en in 1964 werd daar een definitieve kerk in gebruik genomen. Met een lengte van 44 meter en een breedte van 13 meter, met plaats voor ruim 500 personen, paste de kerk in het plan. Met medewerking van velen werd het gebouw en het interieur naar Drunen gebracht. Het interieur, zoals kerkbanken, werd opgeslagen in een ruimte bij het Jacobushof; de panelen van het gebouw werden opgeslagen bij de Albert Schweitzerschool.

Met de gemeente Drunen was er overleg over een tijdelijk locatie, want in het uitbreidingsplan Braken-Oost was een plaats voor een definitieve kerk voorzien in de Oranjestraat. De parochie kreeg voor drie jaar de gratis beschikking over een locatie in de Prins Hendrikstraat. Daarna zou daar een school gebouwd worden. Die drie jaren zouden 26 jaren worden. Nadat de gemeenteraad op 14 september 1964 akkoord was gegaan, begon aannemersbedrijf Gebr. de Wit direct met de bouw. Hierdoor kon al op 19 december ‘64 door deken Werner de noodkerk worden ingewijd en kon de nieuwe (bouw)pastoor worden geïnstalleerd.

Recht door zee

Pastoor Meeuwissen wist in een rap tempo de vervallen kerk om te toveren tot een sfeervolle en stijlvolle kerk. Dat alles duurder werd dan begroot, daar viel wel mee te leven. De kerk kon niet zonder kerkbestuur. In 1964 bestond het uit drie personen: pastoor Meeuwissen, J. Pelders en G. v.d. Broek, later kwamen daar nog bij mevrouw M.M. Bult-Lukken en A. van Gelder. Pastoor Meeuwissen was recht door zee, hield zich niet op met futiliteiten, was wars van uiterlijk vertoon en sympathiek. Hierdoor wist hij veel parochianen voor zich te winnen. Al op 2 november 1964 werd een zangkoor opgericht. Het 19-koppige koor stond onder leiding van de heer Vossen en werd op een geleend orgel begeleid door G. de Bont. Vanaf het begin was er ook een groep van twintig dames, die volgens een schema de kerk schoonhielden.

Orgelfonds

Op het verlanglijstje van de pastoor stond een elektronisch orgel. In 1965 richtte hij daarvoor een orgelfonds op. Het orgel dat hij in gedachte had kostte 6000 gulden. Een collecte bracht 755 gulden op, de verkoop van speculaas 1259 gulden en een bonnenactie op de Paulusschool 450 gulden. Het ging de pastoor allemaal te langzaam. Besloten werd een loterij op te zetten. Het werd een succes, er werden 5000 loten van een gulden per stuk verkocht. Pastoor Meeuwissen kon zijn orgel kopen en daarnaast nog een versterker; hij was een tevreden man. In 1968 vierde hij zijn 25-jarig priesterjubileum. De dag begon met een Heilige Mis. Tijdens de mis werd het geschenk aangeboden, bijeengebracht door de parochianen. Het bestond uit twee reliëfs, ontworpen en gemaakt door pater Raymundus van Kessel en een geheel vernieuwd priesterkoor. ’s Middags bracht de harmonie een serenade. Daarna was het de beurt aan het Sint-Hubertusgilde, het kinderkoor en de Duinzangertjes. De feestdag werd afgesloten met een receptie in de noodkerk.

Parochie Drunen

In 1969 schreef pastoordeken J. Werner over de laatste bisdomvisie voor Drunen; één grote parochie van 10 tot 15 duizend mensen met één hoofdkerk, waaraan drie priesters verbonden waren, die als pastores ieder een wijk te bedienen kregen, met misschien de mogelijkheid op enkele punten een alternatieve ruimte te vinden, waar in het weekend een Eucharistieviering zou kunnen gehouden worden. Deze visie werd niet door het parochiebestuur gedragen.

Door het toenemende priestertekort moest, om de pastorale zorg voldoende te kunnen behartigen, steeds meer een beroep gedaan worden op gelovigen. Ook voor allerlei kerkelijke taken. Het kerkbezoek verminderde en er volgde een geleidelijke ontkerkelijking.

Geleidelijk ontstonden wel de gedachten om de twee parochies samen te voegen met als resultaat de komst van Parochie Drunen. Na het overlijden van pastoor Meeuwissen in 1979, namen de pastores van de Lambertus parochie, waaronder pastoor Vermeulen, het pastoraat van de Sint-Jozefparochie op zich. Pater Arnoldus Vermeulen O.Cist. van Abdij Mariënkroon was in 1974 tot opvolger van deken Werner benoemd.

Op 1 januari 1982 was de oprichting van één Parochie Drunen een feit en kwam de vraag of het verantwoord was nog twee kerkgebouwen open te houden, mede door de afname van het kerkbezoek.

De afbraak van de Sint-Jozefkerk vond plaats in 1990. Er was toen weer één parochie in Drunen met één kerkgebouw; de Sint-Lambertuskerk.

Bart Beaard