’t Stò me nog bij es d’n dag van giestere. Wij, m’n tweejlingbrùùrke Mari en ik, waare vier jaor oud. We lozjeerde al ’n week op de boerderij bij oopa en ooma Van Drúúne, op de Haai. We waare meej oôme Kees gòn hoôie op ’n stuk laand erges aachter D’n Elshout. Mer vurdè-tie ons op de hoôg opgetaaste waoge omhoôg ha gedouwd, ha-tie ons heêl wè beloofd. Hij zo nie meteên durrije nòr de boerderij mer irst ònlegge bè kefeej ’t Jantje. Daor zo-tie gòn trakteere op ’nen ijscoo, limenaode en snoep. Oôme Kees was onze stoere lievelingsoôm, en wè hij ons beloofde, kwaam-tie altij nao!

Onze Mari en ik waare netuurlijk dolblij meej wè-tie ons ha toegezeed. Op de hoôiwaoge greepe wij meej vurpret dur wè-t’r zo koome, elke laoghangende tak vaast die oover ’t hoôi slepte. En zoo líéte we ons èège iedere keêr wir nòr d’n aachterkaant van de waoge trekke, om dan net op tèèd wir lòs te laote.

Toen we bij ’t Jantje ònkwaame, ríép oôme Kees: ‘Kom, manne!’ We líéten oos èège nòr meneeje glije en wiere dur z’n sterke èèrme opgevange. Vreêt stapten-ie meej ons ’t afgelaoie kefeej binne, wòr ’n zooi jong boere zaate te eeten en te drinke. Verleege dur zovvul drukte verschoole wij ons èège aachter oôme Kees, ’nen bonk van ’ne vent. Van alle kaante wier-t’r hartelijk nòr ’m geroepe. Wie kenden ’m nou nie in Drúúne? Z’n bravoere, sportivitèèt en raauwen huumor waaren in de wijen omtrek bekend. ‘Heej Kees!’ ríép ’ne knalroôd verbraanden boer nòr ’m. ‘Dè wiese wij niej, dè gij al ’n pòr jong hat!’ Hil’t kefeej brulde van’t laache. Meej de laachers op z’n haand ríép-ie trug: ‘Dè doede gij mèèn nie nao, war, pierewaaier?’

’n Bietje bang hurde wij dè lewaai ammel aon, mer we han alleên mer oôg vur wè-t’r òn snoep onder de toôg laag. Wij zaaten ons èège te verkneuteren op alles wè oôme Kees ons beloofd hai. Mer in eêne keêr ríép-ie: ‘Manne, ik heb dees tweej van oons Jo dòrstraks wè beloofd wè’k ze daolijk ok echt gò geeve! ’nen IJscoo, limenaode en snoep!’ Hil de kiet joelde en wij keeke blij nòr ’m op. ‘Mer,’ ríép-tie ’r bij, ‘ze gòn irst ’n liedje vur oons zinge!’ En vurdè wij ’t durhadde, stonne we al booven op de toôg. De meute lalde van plezier en begon van alles nòr ons te roepe. Dur de schrik, ’t raauwe lewaai en boerekòppe die ons laachend ònkeeke, begonne we meej ons baaie tegelèèk te jaanke, want dè ha oôme Kees d’r tòch nie bij gezeed! Hil’t kefeej ston op z’ne kòp, want zoowiets koomisch hadde ze daor nog nooit meejgemòkt. En wij jaankte hoe langer hoe harder. ’t Liefst waare we nòr beneeje gespronge en hadde we’t op ’n loôpe gezet, mer we stonne daor bevroore van verdriet en ellende, meêr es ’ne meeter hoôg.

Toen hòlde oôme Kees ons d’r inêens vanaaf en ríép-ie triomfantelijk: ‘Dè was’t schônste liedje dè we van z’n lèève geheûrd hebbe, war, manne?’ Hij kwekte van’t laache. ‘Nou hebbe ze tòch wel ’nen ijscoo en hil de santemekraom hier bè mekaare verdiend, war?’ En hij roefelde rouw oover ons hoofd. We kreegen ’n verrekkes hard applaus, mer van d’n ijscoo, de limenaode en ’t zakske tumtums hebbe we dieje middag niemer kanne geníéte!

Kees van Spijk (Drunens)