Ik zij van net naó de Flower Power tijd. In de 60ér jaóre liep ik nog in ’n kort broekske over d’n hof en kwaam nog nie op straót. Of allinnig op en neer naór school. Wij krege wel mee wetter gebeurde in dieje tijd. De jeugd ging op de bres en prottesteerde tege oorlog, honger en ijrmoei op de weireld. Droege ammel heul lang haór en lijfde in communes. Dronke thee, rókte wiet en lústerde naór zweverige muziek.

Toen ik ók op pad begon te gaón en vur ’t urst ’n meske vast mocht hauwe vuilde ik m’n eige ók nog ’n bietje hippie. Wij liete ók oons haór extra lang groeie. Veul reje op n’n Tomos of n’n Puch mee ’n leire jekske aón. Ik waar nog te jong en moes gewoon op de fiets naór Wollik. Mun urste vriendinneke toen ik 15 waar, mar veul stelde ’t nog nie veur. Hand in hand en ’n stiekem kusje, dè waar alles.

D’r waar eigelijk weinig te merke van schaómte. Op tilleviesie kwaam ‘r steeds meer bloot langs en mee de carnaval ware alle liedjes zo dubbelzinnig es heul de week. André van Duin hagget over hulle grote bloemkole en Ria Valk haj worstjes op d’r borstjes. In Den Bosch zonge ze mee carnaval zo hard es gé ’t wou heure ’Wen lekker ding zijde gij. En gé het zo’n lekker keuntje’.

Niemand dee daór moeilijk over. Alles kon en alles mocht. Es gé mar ’t fatsoen had degge oew haande thuis hield. Vrijheid blijheid en veul plezier mee mekaór. Es gé ’t te bont maókte kreede urst de pliesie aachter oe aón en daórnaó krede thuis nog n’n keer de volle laóg. Niemand dit daór moeilijk over.

Hoe aanders ies dè tegesworrig. Un mooi grietje naó fluite op straót kan nie meer. Vieze moppe meude nie meer vertelle. Al wè ge zeet of schrijft wordt urst op ’n weegschaóltje geleed. We lijke mee z’n alle hummel deur geslaóge te zen naór d’n aandere kaant. ’t Lekt wel dè alles taboe ies en dè gé vur ’t geringste al vur de rechtbaank staót. En zeg nie degget nie gezeet of gedaón het want alles wor gefilmt. Alleman lupt mee z’n telefoon te zwaaie.

Dees week ree ik in Loon langs ’n reclaómebord. Mee grote letters wierter aóngekondigd dè gé kaórtjes kont kope veur ’t Kontebonke festival. Ik docht hé, kan dè nog wel tegesworrig. Schure, sjanse, swinge. Of gé klaór zijt vur ’t heetste feestje van ’t jaór. De heupe motte los en de energie spat uit oew orre. Tenminste, es ik de reclaóme mot geleuve. Gé vijnnet toch nie erg es ik pas. Ik wet dè ik hummel búksuut en onder de blauw plekke thuis zou kome.

Jan Sprangers