Vandeweek waar ik wir ies op pad vur ’n mooi rondje mee de mountainbike. Mooi deur ’t landschap van de polders en over d’n dijk richting Waspik. ’t Valt op detter al veul laand leeg ligt. De miste velde maïs zijn kaól en leeg. Veul velde zen zelfs al bewerkt en ingezaaid veur de weinter. De miste peje zen van ’t veld en ligge nog op grote hope te wochte tot ze naór de fabriek vervoerd worre.

Mee grof geweld ziede tractors zo groot es ’n huis mee allerhaande mesien ‘r aachter over ’t laand boldere. En hiereftaór nog nun tractor mee ’n grote kar maïs. Es die me inhaóld dan zij ik aaltij vurzichtig. Zo gauw es hij vurbij ies, dan gaóget gas ‘r op en buldert hij mee ’n snelheid van tege de 50 van me vandaón. De jeugd moet mee d’r 16 ’n tractor rijbewijs haóle, mar zo gauw es ze dè hebbe worre ze op pad gestuurd mee tractors zo breed es heul de weg.

En dan de slote en berme. Die zen inmiddels haóst allemaól geschore en geknipt. Veul kraónmachiniste ziede mee ’n maaikooi van wel 5 of 6 meter breed en n’n bakwaóge waór ze iedere schep gemaaide kaant in tasse. Of n’n losse kraón die alles netjes op de kaant gooit. Dan volgt ‘r n’n tractor mee ’n hooimachien dè alles netjes op rugge legt. En dan ’n grote pakke pers die ‘r mooi ronde baóle van maókt.

Allemaól grote machines waór de chauffeurs mee rond rije zonder ók mar inne keer uit de tractor of kraón te hoeve kome. Hoe meer meters ze op n’n dag kenne kanne maóke hoe beter. Net zolang tot alle slooi ‘r wir netjes geschore bij ligge zodè ’t overtollige waóter hendig weg kan. Laót de weinter mar kome. De tijd hee wé betreft de nieuwe manier van werrike nie stil gestaón.

Tot ik halverwege de Ketsheuvel en Waspik links van me ’n heul aander tafereel zaag. Ik moes efkes in m’n oge vrijve om te geleuve wè dè ik zaag. Aón de ingang van ’n perceel lage ’n paór auverwetse pijrde egge waórmee n’n boer ’t laand mooi glad gelope hai. Mee ‘n 1 pk trekpeird. En nou liep ’t beestje op z’n gemak aón ’n groot zaaimesien te trekke waórmee d’n boer ’t veld aón ’t inzaaie was.

Wè ’n prachtig gezicht waar dè. ’t Kan dus nog wel op z’n auverwets. Es gé d’r mar de tijd vur nimt. ’t Perd hatter zelfs plezier in want ’t hinnikte d’r vrolijk op los. Vrúger dinne ze nie aanders. Toen speulde de tijd en snelheid blijkbaór ginne rol.

Jan Sprangers