Zondagmiddag stond Herpt muzikaal op zijn kop. Aanleiding was het optreden van Gerard van Maasakkers in De Nieuwe Schuur. Door zijn warme stem en Brabantse tongval gingen de Herptenaren helemaal los.

Door Hans van den Eeden

Bij het optreden maakte Gerard van Maasakkers (Nuenen 1949) zijn enthousiaste publiek deelgenoot van zijn markante serie liedjes. Als introductie vertelde Leo Swaans, dat hij al jarenlang een grote fan van Maasakkers is. Het is een soort ‘kippenvelmuziek’ die je nooit meer los laat. Als bewijs toonde hij trots een LP ‘Kom er mar in’ uit 1978. De sfeer van het intieme optreden werd door een gratis entree in de Nieuwe Schuur versterkt. Het was een geste van de Nieuwe Schuur om de cohesie tussen de Herptenaren via muziek te verstevigen. En hoe kan dat beter met een optreden van de Brabantse troubadour Gerard van Maasakkers? Mede door het goede weer was er eerst een sfeervolle inloop op het terras. Dat gold niet alleen voor de bekende Herptenaren, zoals Buijs, Verhoeven of De Wild. Het was ook een goede gelegenheid om nieuwe dorpsgenoten beter te leren kennen. Tijdens zijn markante optreden trakteerde Van Maasakkers het publiek op mooie soms ontroerende muziek. Het was een keuze uit zijn royale repertoire. Uit zijn presentatie bleek dat de invloeden van folk, chansons en jazz hem zijn blijven achtervolgen.

Frank Cools en Gerard van Maasakkers. (Foto: Hans van den Eeden)

Brabantse identiteit

Bijzonder aan zijn optreden in Herpt was dat Van Maasakkers door het hele land volle zalen trekt. Daarom was het een voorrecht voor de Herptenaren dat Van Maasakkers ‘om de hoek’ hun speciale gast was. Met plezier was hij met zijn gitaar vanuit Gent, met zijn partner Frank Cools naar Herpt afgereisd. Cools is een Belgische zanger, acteur, verteller, schrijver en componist en maakt op basis van deze hoedanigheden een variatie aan voorstellingen. Bij het begeleiden van Gerard liet hij met zang, maar ook op zijn ukelele van zich horen. Wie de Brabantse troubadour Gerard van Maasakkers volgt, weet dat hij zijn Brabantse identiteit trouw is gebleven. Zijn liedjes gaan over de grote en kleine werkelijkheid van het herkenbare dagelijkse leven. Meestal met een kwinkslag over gewone mensen. Zijn ‘liekes’ hebben bemoedigende, vaak humoristische teksten. Dit met een relativerende inslag. Hierbij is Brabants cultureel erfgoed een van zijn thema’s. De keuze van zijn liedjes in Herpt was een reflex op zijn muziekcarrière, die rond 1975 begon.

Grote belangstelling in de Nieuwe Schuur. (Foto: Hans van den Eeden)

Ontlading

Uit zijn royale repertoire maakte hij zondagmiddag keuzes. Het ging hierbij om vrolijke, intieme, bekende en ‘badkamer’ liedjes. Tijdens deze liedjes zongen en deinden velen als herkenning mee. Vanaf het begin van het concert zat de sfeer er al in. Tijdens zijn optreden bleek dat Van Maasakkers ondanks zijn leeftijd van 75 jaar nog heel vitaal is.

De bekende liedjes, zoals ‘Cis Verdonk’, die veel dronk en navenant ook stonk, ‘As ge nie’, ‘Achter de schuur’ en ‘Ik zing di lieke vur jou’ zong hij vol passie. Het waren stuk voor stuk geestige, herkenbare en toegankelijk liedjes. Het aardige van zijn optreden was de introductie en de verhaaltjes achter de liedjes. Tot herkenning van velen vertelde hij over onduidelijke nog ingepakte verhuisdozen. “Als we deze openden zat er van allerlei prullaria, zoals oude schoolagenda’s in.” In de sfeer van ontspullen vroeg hij zich af wat je er mee moest. Relativerend zong hij over het weer: ‘Ik wens je veel zon, maar ook op zijne tijd wat regen’. Bij verwijten is van Maasakkers er de man niet naar om dit te laten doorzeuren. Dit bevestigde zijn liedje ‘ Meja Culpa’. Samen kan je in de sfeer van ‘waar wrijving is, is warmte’ weer verder. Bij de afsluiting zong iedereen de bekende Brabantse meezinger ‘Hee gaode mee’ uit volle borst mee. Herptenaren stonden op en klapten als herkenning en waardering. Niet voor niets staat dit ‘lieke’ al jaren in de Brabantse top 100. Een mooie opmerking na het laatste liedje van Van Maasakkers: “Ik zal jullie één ding zeggen: ik houd er pas mee op als ik stop!"

Tot slot klonk er een denderend applaus, dat in Lutterherpt nog te horen was. Door het optreden in De Nieuwe Schuur werd de saamhorigheid van Herptenaren verstevigd. Het was Hans Andersson die samen met zijn vrouw, de architect Francine Houben, dit als een cadeau aan de mede Herptenaren aanbood.