Kom uit de bedstee

Ik word vijftien in 1968 en ik kijk uit naar mijn fuif. Volgens het woordenboek is dat een niet openbaar feest, een besloten party dus. Al dat andere wat ik jaren leuk had gevonden (opa en oma op bezoek, neefjes die kwamen spelen, cadeautjes) is plotseling van ondergeschikt belang. Een fuif, zoals mijn grote zus al heel wat keren had meegemaakt, wil ik ook. Er gaat geen maand voorbij of er is bij iemand thuis wel een feestje. Ouders worden een avond uit hun huis verbannen, flessen limonade op de keukentafel, chips en nootjes zoveel als je lust en ballonnen en vlaggetjes in de woonkamer. Eerst wordt er nog wat voorzichtig gebabbeld maar al snel gaat het eerste plaatje op de pick-up en staat de volumeknop open. Congratulations van Cliff Richard wordt keihard de kamer in geslingerd, gevolgd door Kom uit de bedstee van Egbert Douwe. Als je nog geen vriendinnetje hebt, is de kans groot dat je op dit fuifje de liefde van je leven ontmoet. Op school gonst het van de verhalen: zal ik Peter uitnodigen, dan komt Kitty misschien ook wel. Of: komen Hans en Bart ook, nou dan neem ik Edith mee. Liefdes worden gesmeed, gekoppeld wordt er volop.

Renée

Het duurt niet lang of ik krijg een vriendinnetje. Ze heet Renée en we leren snel. Op mijn vijftiende verjaardag is ze van de partij, net als vele anderen. De fuif in het kort: toen het buiten wat donkerder werd en de gordijnen dicht gingen, hing er opeens een zwoele sfeer in de woonkamer. De enige die deze avond single bleef, werd gebombardeerd tot discjockey en het duurde niet lang of er werd gedanst. Mijn nieuwste aanwinst was Lazy Sunday van de Small Faces, een nummer waarop je kon swingen. Het duurde niet lang of de dansvloer raakte vol met schuifelende paartjes. Words van de BeeGees was favoriet. Aan het eind van de avond was het plaatje grijs gedraaid. Opeens ging het licht aan, stapten pa en ma binnen en duurde het niet lang of andere ouders kwamen voorrijden. Het was een geslaagd feest dat maar liefst tot 23.00 uur geduurd had. Toe maar zeg.

Amerikaanse fuif

Maandagochtend. Het gaat natuurlijk over de fuif, over het dansen, het zoenen en het smikkelen. Wat? Deze maand niemand jarig? Dus geen feestje? Dat kan natuurlijk niet. Het duurt niet lang of iemand weet te vertellen dat er een Amerikaanse Fuif bestaat, een party waarbij iedereen iets te eten of te drinken meeneemt zonder dat er een jarige is. Doel: gewoon een gezellig avondje met elkaar. Lex denkt dat zijn ouders daar wel voor open staan. En zo gebeurt het dat Renée en ik enkele weken na mijn eigen feestje aanbellen bij het huis van Lex met een fles Exota en een zak pelpinda’s onder de arm.